Καλό ταξίδι Γιώργο...

Ήρθε ο γιος μου απ’ το σχολείο. Με αγκάλιασε· «μπαμπά μου σ’ αγαπάω», μου είπε και με έσφιγγε. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι κάποια χοντρομα@@κία θα έκανε στο Λύκειο και δεν ξέρει πως να μου το πει. Τον ένιωσα να κλαίει και ανησύχησα.

«Τι έγινε, ρε;», τον ρώτησα.

«Πέθανε ο μπαμπάς του Χρύσανθου το βράδυ από ανακοπή».

Κόκκαλο εγώ. Από την πρώτη δημοτικού συμμαθητές τα παιδιά μας. Γνωριστήκαμε και συμμετείχαμε σε όλες τις εκδηλώσεις του σχολείου. Μπήκαμε και στο σύλλογο γονέων και παλεύαμε για τα προβλήματα της μαθητικής κοινότητας. Άλλοτε συμφωνούσαμε, άλλοτε διαφωνούσαμε, ξέρετε πως γίνεται στους συλλόγους. Σε όλες τις μονοήμερες εκδρομές συμμετείχαμε, πίναμε, χορεύαμε, τραγουδούσαμε, περνάγαμε καλά. Συνεργαστήκαμε και επαγγελματικά για δύο χρόνια. Χθες συναντήθηκαν με τη γυναίκα μου στο σχολείο και τα λέγανε...

Ταράχτηκα! Ούτε 50 χρονών!

Καλό ταξίδι Γιώργο...