Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Γεια σου ψιλικατζού...

Για το μόνο που χαίρομαι «ψιλικατζού» είναι ότι έφτασες κάπου και ικανοποιήθηκες κατά κάποιο τρόπο. Κατά τα άλλα λυπάμαι γιατί και καλή γραφή έχεις και άποψη και άλλα...
Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και «μιλήσαμε» και σου εύχομαι να πάνε όλα καλά σε ό,τι κάνεις...

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Αν περάσεις το Κατσούνι, πίσω δεν γυρίζεις...















Το όνομά της είναι παρεξηγημένο. Δύσκολα θα ξεκινήσει κανείς να πάει για διακοπές στη Λέρο. Στο πρώτο μου ταξίδι σχεδόν φοβόμουν! Έχω όμως, πάνω από τέσσερα χρόνια που πηγαίνω τρεις τουλάχιστον φορές το χρόνο και ησυχάζω!
Η Λέρος αναπτύσσεται. Οι κάτοικοι αναζητούν το καλύτερο και γίνονται καλύτεροι επαγγελματίες σε όλα τα επαγγέλματα και ειδικά στα τουριστικά. Δεν λείπει τίποτε απ’ το νησί. Και για έναν γέρο της ηλικίας μου αποτελεί μοναδικό ησυχαστήριο! Μένω στο 5 αστέρων ξενοδοχείο και όταν βαρεθώ, πάω μπαρότσαρκα!
Να πάτε. Θα βρείτε τα πάντα, ένα κλικ πιο πίσω από τα άλλα πιο... προχωρημένα νησιά! Και αυτό είναι που με μαγνητίζει! Είναι υπέροχη...
Όσο για το Κατσούνι, αυτό είναι το ακρωτήρι της όπου το πλοίο στρίβει για να μπει στο δεύτερο καλύτερο φυσικό λιμάνι της Μεσογείου μετά τη Μάλτα: το διατηρητέο Λακκί!
Λεζάντες:
Φωτο 1: Το γραφικό ψαροχώρι Παντέλι.
Φωτο 2: Στο βάθος το Κάστρο με την Παναγιά του.
Φωτο 3: Μύλος μέσα στη θάλασσα.
Φωτο 4: Το γραφικό λιμάνι της Αγίας Μαρινας.

Αυτό το blog, είναι δικό μου και δικό σου...

Καλά, να δεχτώ ότι δεν είμαι blogger (με την έννοια ότι είμαι νέος εδώ μέσα), αν όμως αντιληφθώ, ότι αυτό το blog δεν έχει ιδιοκτήτη, θα πεθάνω!
Εντάξει, είναι της google, αλλά εγώ δεν το έφτιαξα; Σε ποιον ανήκει;

Ρε, μήπως δεν καταλαβαίνω τίποτα; Μπας κι έχω χάσει τη μπάλλα;

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

..παίγνιον διαδικτυακόν...

Αντιγράφω από τον monahikoslikos που... αντέγραψε από την magica:

Η ιδέα του page 123 book meme έχει ξεκινήσει από το εξωτερικό και ορίζει τα εξής:
1. Πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή.
2. Το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο που είναι κοντά μας και έχει τουλάχιστον 123 σελίδες).
3. Βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση.
4. Αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη.
5. Βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι.

Βρίσκομαι σε νησιώτικο internet cafe. θέλω να είμαι συνεπής και αμέσως να παίξω. Γι αυτό, αντιγράφω από το πρώτο περιοδικό που βρήκα μπροστά μου (δεν υπάρχουν βιβλία σε internet cafe, εκτός ίσως από κανένα εγχειρίδιο για bloggers): Ο τίτλος του είναι FREE και στη σελ 123 κλπ, κλπ γράφει:

της hellas on line με μοναδικά προνόμια, όπως:
* Πολύ γρήγορο ADSL internet έως 24 Mbps
* Δωρεάν ενεργοποίηση

Όσο για τους 5 ατυχείς που θα μπορούσα να χώσω, με πρόλαβε πάλι η αποψη και πήρε αυτούς που γνωρίζω. Αυτό είναι το τίμημα των χαμηλής εμβέλειας δημοσίων σχέσεων. Ή, του να είσαι νέος! Ψάρακας, πως το λέτε εσείς στο χωριό σας; Γι αυτό, περιμένω από τους επισκέπτες μου την εθελοντική τους προσφορά!
Θα δώσω δε και ένα κίνητρο για την επίτευξη του σκοπού μου: Στου τζιτζικομέρμηγκα κερασμένα όλα από μένα για τους πρώτους πέντε που θα αποδεχτούν την πρόκληση!
Άντε, καλή συνέχεια...

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Πάμε... νησιώτικα!

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου, 21.30, σας περιμένω στο ΑΡΜΕΝΑΚΙ στην Πειραιώς, στον ετήσιο χορό του Συνδέσμου Αμοργίνων. Θα είμαι εκεί και θα χορεύω μέχρι πρωίας. Ελάτε να γνωριστούμε... Λύκε, αν κάνεις κέφι, έλα! Θα έχει και ψημένο ρακόμελο τοπικό! Ε, φυσικά και κατάγομαι από την Αμοργό!

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Να 'σαι ο εαυτός σου... (;)

Σοβαρέψου, ρε! Ολόκληρος άντρας έγινες! Τι μαλακίες είναι αυτές που κάνεις;
Τ΄ άκουγα αυτά και προσπαθούσα ο κακομοίρης να βρω την κατάλληλη... πόζα! Γιατί, πως να φαίνεσαι σοβαρός ενώ στ' αλήθεια δεν είσαι; Έτσι, καλλιέργησα την ηθοποιϊα σε υπέρτατο βαθμό και προσπαθούσα να πείσω τον πατέρα μου και τους φίλους μου ότι ήμουν σοβαρός! Ναι, κοινωνία, είμαι αντάξιός σου πια! Στα 14 χρόνια μου είμαι πια σοβαρός και μπορώ να συνδιαλλαγώ με τα υπόλοιπα μέλη σου και να ανταλλάξουμε απόψεις και... και... και... Επιτέλους, ας μη ντρέπεται ο πατέρας μου για μένα και ας πάψει να με κοιτάζει με εκείνο το απαξιωτικό βλέμμα, που καλύτερα να ανοίξει η γη να με καταπιεί...
Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, αλλά το χούι, χούι! Ο πατέρας μου εξακολουθεί να με αντιμετωπίζει ως παιδάκι και να αμφισβητεί τις πράξεις και τις αποφάσεις μου. Αλλά, τα χρόνια πέρασαν και για μένα: η σοφία όλου του κόσμου ήρθε και εγκαταστάθηκε στο κεφάλι μου και κατάλαβα ότι ο πατέρας μου έτσι είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει (το΄χω το ψώνιο, το'χω!). Γιατί; Μήπως θα αλλάξει ο monahikoslikos ή η αποψη; Αποκλείεται! Το γράφει κιόλας σε κάποιο ποστάκιόν του, αυτό που όλοι ξέρουμε: «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλί του, μήτε την γνώμην άλλαξε, μήτε την κεφαλή του!» Έτσι είμαστε όλοι οι άνθρωποι. ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ, ρε παιδί μου. Δεν αλάζουμε! Μπααα...

Παραληρήματος συνέχεια:

Έγινα λοιπόν, μεγάλος ηθοποιός. Ο Κουν δεν με ανακάλυψε, γιατί είμαι και πολύ ντροπαλός και δεν έκανα δημόσιες εμφανίσεις. Τώρα, τα χρόνια πέρασαν και ο κύκλος αυτός θεωρώ πως έκλεισε για μένα, οπότε... τέλος!
Μου 'μεινε όμως το κουσούρι: Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί, αγανακτισμένοι, ολοκλήρωναν τη συζήτηση μαζί μου, κάπως έτσι: «Δεν καταλαβαίνω πότε μιλάς σοβαρά και πότε κάνεις πλάκα»! Εγώ, βέβαια, καμάρωνα που οι άλλοι δυσκολεύονταν και που εγώ δεν κατέβαλλα καμμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να το καταφέρω αυτό! Και το διασκέδαζα, παρόλο που κάποιες φορές είχαν δημιουργηθεί παρεξηγήσεις και έπρεπε να διακιολογήσω τα αδικαιολόγητα! Είμαι όμως, καλό παιδί και όλα μέλι - γάλα...
Είχα πάρει απόφαση λοιπόν, ότι αυτός είμαι εγώ και σε όποιον αρέσει! Αφού, δεν μπορούσα να σταματήσω να το κάνω αυτό που μπερδεύει τους γύρω μου. Προσπάθησα, μα δεν γινόταν. Και έπειτα ήρθε και το εγωιστικό: Γιατί εσύ προσπαθείς να τα βάλεις με τον εαυτό σου, ενώ οι άλλοι αδιαφορούν και δεν θα έκαναν κάτι παρόμοιο για σένα; Κι έτσι, παραιτήθηκα: Σ' όποιον αρέσουμε, είπα. Στο φινάλε, ήξερα ότι δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα ενοχλούσε οποιονδήποτε! Συνεπώς, το ύφος μου δεν είναι πονηρό ή ψεύτικο!
Μέχρι που ήρθε η βλογοφίλη μου η αποψη και μου έγραψε: «Δεν μπορώ να καταλάβω πότε μιλάς σοβαρά και πότε κάνεις πλάκα
ΚΟΚΑΛΟ εγώ! Διάβαζα το μέιλ και τα μυωπικά μάτια μου όρμησαν και κόλλησαν πάνω στην οθόνη! Βλέπω καλά; Τι διάλο; Αφού, ούτε με ξέρει (ή μήπως με ξέρει; μη τρελαθούμε τώρα!), ούτε μιλάμε στο τηλέφωνο. Δηλαδή, δεν με έχει ακούσει να μιλώ, ούτε έχει δει το ύφος μου. Πέρασε η «αρρώστια» μου και στο internet; Προσοχή, αγαπητοί μου συν-βλόγκερς: Μακριά από αυτή την ίωση! Κλείστε αμέσως αυτή τη σελίδα! Αντιβίωση δεν υπάρχει!
Όχι, δείτε σας παρακαλώ τις σελίδες μας. Γράφουμε κάτι σοβαρό και μετά μπαίνουμε από κάτω, μιλάμε μεταξύ μας και το κάνουμε πουτ@ν@!
Σοβαρότης μηδέν...! Σκ@τ@ στα μούτρα μου! Ήθελα να φτιάξω και τα alla logia για να είναι το σοβαρό κομμάτι μου! Αφού, δεν το 'χω, ρε γαμώτο. Ήρθαν και οι άλλοι δύο και έδεσε το γλυκό...

Υ.Γ.: Ήθελα να δείξω στον πατέρα μου ότι επιτέλους σοβαρεύτηκα και ήθελα να του δείξω το βλογ! Πάω να τον φωνάξω τώρα. Μη γράψετε για μισή ωρίτσα, έτσι να κρατήσουμε ένα επίπεδο...

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Α βα βα...

Χθες το βράδυ μια φαεινή ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου, που την επεξεργάζομαι όλη μέρα και τελικά αποφάσισα να τη δημοσιεύσω:
Μετά τις χθεσινοβραδινές ειδήσεις συνειδητοποίησα ότι αν θέλεις και να πιάσεις την «καλή» και να την βγάλεις «καθαρή» πρέπει να κάνεις μια πολύ μεγάλη λαμογιά! Γιατί, αν κάνεις κάτι μικρό και άρα, πας να «φας» μόνος σου, θεωρείσαι «ψιλικατζής» απ’ το κύκλωμα και θα σε φάνε πριν πεις «κιχ»! Και το λέω αυτό μετά βεβαιότητας γιατί νιώθω ότι αποκρυπτογράφησα πια τη διαδικασία και αισθάνομαι έτοιμος να το κάνω κι εγώ!
Τι χρειάζομαι λοιπόν;
1. Δημοσιογράφους
2. Πολιτικούς
3. Νομικούς
4. Αστυνομικούς
5. Υπηρεσιακούς
Δηλαδή, εκπροσώπους από τις 3+1 εξουσίες και δημόσιους υπαλλήλους για τα διαδικαστικά. Αυτή είναι η συνταγή, αγαπητοί μου! Κι όσο πιο πολλοί συμμετέχουν, τόσο πιο όμορφα δένει το φαγητό, τόσο πιο πολύ γίνεται, τόσο πιο καθαροί θα είμαστε και σίγουρα δεν θα μας πιάσουν ποτέ!
Γιατί το ξέρουν όλοι καλά: Δεν μπορείς να φας μόνος σου! Μόνο με… συνεργασία θα μπορέσεις να κάνεις την καλή! Μόνο αν φάνε πολλοί θα φάμε όλοι και μάλιστα θα φάμε και θα είμαστε και σίγουροι ότι όλα θα πάνε κατ’ ευχήν και δεν πρόκειται να σπάσει ο δεσμός… χρήματος που μας ενώνει ποτέ! Άσε που άλλοι θα την πληρώσουν αν μαθευτεί κάτι και εμείς θα βγούμε… λάδι!
Βάλτε λοιπόν, τον αριθμό των ατόμων από κάθε… συστατικό που χρειαζόμαστε και πάμε να… μαγειρέψουμε μαζί! Πάμε! Εγώ θα είμαι ο πρώτος. Γιατί, δεν θυμάμαι αν σας το είπα, αλλά είμαι δημοσιογράφος (καμιά φορά - όπως και τώρα - ντρέπομαι που το λέω και – πολύ περισσότερο – ντρέπομαι που είμαι!).
Οι υπόλοιποι που έχετε τα παραπάνω… χαρίσματα, θέστε υποψηφιότητα για τη συμμετοχή σας και πάμε να φτιάξουμε τη νέα ομάδα που θα φάει ό,τι απέμεινε… (οι πληροφορίες μου λένε ότι είναι πολλά...)

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

Τέλος.. γκάλοπ...


Και η δεύτερη ψηφοφορία που είχα ανεβάσει για λίγες μέρες, έληξε. Οφείλω να ομολογήσω ότι και αυτή στέφθηκε με επιτυχία αφού, κατέθεσαν την άποψή τους 7 παρακαλώ, άτομα που επισκέφθηκαν το blog μου (!). Δηλαδή, ανέβηκαν κατά 50% σχεδόν οι επισκέψεις μου! Ουάου! Αισθάνομαι βαριά την υποχρέωση να δημοσιεύσω τα αποτελέσματα, ώστε να μη χαθούν και αυτά στο βάθος του χρόνου!

Έθεσα την εξής ερώτηση:

Τι ζητούν οι άντρες απ’ τις γυναίκες; Οι ψηφοφόροι απάντησαν ως εξής:

Αγάπη: 2

Μακάρι να ΄ξεραν: 5

Τα πάντα: 0

Χρήμα: 0

Δόξα: 0

Μπορείτε τώρα να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα τόσο για την αληθοφάνεια των απαντήσεων, όσο και για την... πρόθεση ψήφου και να απαντήσετε στις εξής ερωτήσεις με επιχειρήματα;

α. Πόσοι άντρες απάντησαν και πόσες γυναίκες;

β. Πόσοι είπαν την αλήθεια;

γ. Άλλη ερώτηση που δεν... κατέω!

Υ.Γ.1: Πληθώρα δε, αναγνωστών μου (!) απάντησαν εμμέσως στο γκάλοπ, αφού άφησαν την άποψή τους στο προηγούμενο κείμενό μου. Οπότε, διαβάστε και το προηγούμενο και ελπίζω κάποτε να βγάλουμε νόημα για τις σχέσεις των δύο φύλων μεταξύ τους!
Υ.Γ.2: Εγώ πάντως, δεν πρόκειται να αλλάξω άποψη! Λόγω ηλικίας… Για τους νεότερους νοιάζομαι!