Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Ουστ ρε...

Όταν άρχισαν κάποιοι πολιτικοί να παραδέχονται δημόσια ότι έχουν κάνει λάθη κατά τη διάρκεια της κυβέρνησής τους, τους θαύμασα! Θεώρησα πολύ τίμια τη στάση τους! Δεν ήταν δα και λίγο να παραδεχτούν τα λάθη τους και οι φράσεις: «όποιος θέλει να κάνει πράγματα θα κάνει και λάθη», ή: «μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα δεν θα κάνει και λάθη», βρήκαν πρόσφορο έδαφος στη δική μου φιλοσοφία, στη δική μου στάση ζωής! Πίστεψα πως, επιτέλους, κάτι θα άλλαζε σε αυτό τον τόπο! Τις υιοθέτησα κιόλας!
Ξεγελάστηκα, για μια ακόμη φορά! Συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να χρησιμοποιούν αυτή τη «μάσκα τιμιότητας και ειλικρίνιας» - προφανώς επειδή υπάρχουν ακόμη Έλληνες που τους πιστεύουν - με πρόσφατα παραδείγματα: 1. Καραμανλής: «Παραδέχομαι ότι κάναμε λάθη» (στο λόγο του στη Βουλή πριν λίγες μέρες, αναφερόμενος στο 5% για την Παιδεία κλπ κλπ...) και 2. Ξενογιαννακοπούλου: «Ήταν μια μαύρη σελίδα ατην ιστορία του ΠΑΣΟΚ...» (αναφερόμενη στα μπλόκα των αγροτών, περί ζάχαρης κλπ κλπ... στο MEGA).
ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Δεν αντέχω να με κοροϊδεύουν άλλο! Δεν το’χουν! Δεν τους πιστεύω! Και, φυσικά, ντυμένοι με αυτό το μανδύα ευαισθησίας, εκλιπαρούν - με το δικό τους τρόπο - να τους εμπιστευτούμε ή να τους ξαναεμπιστευτούμε για την επόμενη τετραετία! Να τους δώσουμε συγχωροχάρτι για όλα τα λάθη τους, που έχουν την τόλμη να παραδέχονται! Επειδή δεν τα έκαναν επίτηδες, αλλά ήταν ακούσια λάθη! Δικαιούνται να τους απαλλάξουμε των ευθυνών τους και να τους δώσουμε μια ευκαιρία ακόμη!
Λάθη, που έκαναν κακό στο λαό ή σε μερίδα του λαού! Αφοπλιστική κρίση ειλικρίνιας! Ειλικρινά, τους συμπονώ! Αλλά, πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχουν εκατομμύρια Ελλήνων που έκαναν πολλά λάθη στη ζωή τους, που τις συνέπειές τους δεν τις εισέπραξε κανείς άλλος παρά μόνο οι ίδιοι· λάθη που κανείς δεν είχε ούτε και έχει τη διάθεση να τους τα συγχωρήσει. Οι τράπεζες δεν τους συγχώρησαν για τις καθυστερήσεις των δανείων τους και το κράτος δε άκουσε τις αδύναμες φωνές τους που εκλιπαρούσαν για βοήθεια! Η εφορία δεν τους έδωσε τη δεύτερη ευκαιρία που ζητούσαν! Η αξιοπρέπειά τους έπεσε στο ναδίρ και κανείς δε νοιάστηκε...
Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί; Μια βόλτα στους δρόμους αυτής της αφιλόξενης για τους ίδιους της τους κατοίκους πόλης, θα μας δείξει την πραγματικότητα που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει. Και αν βγούμε έξω και πιάσουμε κουβέντα με τους «σταρ των πεζοδρομίων», που μας θυμίζουν την ύπαρξή τους καθώς μας απλώνουν το χέρι, ας τους ρωτήσουμε αν θέλουν και αν χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία, όχι για να κυβερνήσουν την Ελλάδα, αλλά για να ζήσουν με αξιοπρέπεια το υπόλοιπο της ζωής τους...
Δεν με νοιάζει αν κάνατε λάθη στο παρελθόν, ούτε αν κάνετε λάθη στο παρόν και αν θα κάνετε στο μέλλον, κύριοι! Με στείλατε στο περιθώριο και ζητάτε τη συγγνώμη μου! Με τιμά το ενδιαφέρον σας, αλλά μόνο μία λέξη μου έρχεται στο μυαλό: Εκδίκηση! Αλλά, δεν έμαθα να εκδικούμαι και πολύ περισσότερο δεν ξέρω και τον τρόπο να το κάνω!
Για όλους εκείνους που αδικήσατε, αδικείτε και θα αδικήσετε και δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν! Που τους κοροϊδέψατε και τους κοροϊδεύετε. Που δεν τους ακούσατε και δεν τους βοηθήσατε! Που τους ειρωνεύεστε. Που αδιαφορείτε και αγνοείτε την ύπαρξή τους και τους χρειάζεστε μόνο για την ψήφο τους! Δεν σας ακούω πια! Είμαι... «τυφλός τε τα ώτα και τα όμματα»! Και για άλλη μια φορά, λυπάμαι για την Ελλάδα που παραδίδω στα παιδιά μου... Τα δικά μου όνειρα της παιδικής ή εφηβικής μου ηλικίας εδώ και χρόνια ναυάγησαν. Φαίνεται πως ήταν τόσο σπουδαία και ανεκπλήρωτα!
Γι αυτό σας λέω: Ουστ ρεεεεε....

ΥΓ: Εσείς που «περάσατε» από δω, καταλάβατε καλά τη διάθεσή μου! Ξέρω απ’ τα πριν ότι το κείμενο θέλει κι άλλο φτιάξιμο και πολλά μπορεί να προσθέσει κανείς! Ας είναι! Δε διεκδικώ δάφνες· μια φωνή αγανάχτισης είναι...