Το κυριακάτικο πρόγραμμα...

Τις Κυριακές ο πατέρας ξύπναγε νωρίς. Θες από συνήθεια, θες επειδή έτσι τό ’θελε, σηκωνόταν και πήγαινε στην αγορά. Όλο και κάτι θα έφερνε γυρνώντας - πάντως, δεν γύριζε ποτέ με άδεια χέρια. Μα, κουλούρια θα έφερνε, γλυκά και άλλα φαγώσιμα - συνήθως ψάρια που του άρεσαν πολύ - καμιά φορά πρίζες και καλώδια και μπογιές για να βάψει το σπίτι, όλο και κάτι θα έβρισκε, που τις περισσό­τερες φορές γινόταν και το θέμα της ημέρας: «Έφερα κάτι ψάρια! Ζωντανά! Σπαρταράνε! Να, δεί­τε!» ή άλλοτε: «Πολλή κίνηση σήμερα στους δρόμους! Φάτε τώρα τις τυρόπιττες γιατί κρύωσαν ώ­σπου νά 'ρθω».
Πάντα όμως έφερνε στο σπίτι και δύο εφημερίδες. Μία πολιτική και μία αθλητική. Και έπαιρνε στα χέρια το γιο του τον πρωτότοκο και την ξεφύλλιζαν παρέα στο διθέσιο καναπέ του σαλονιού. Τί να καταλάβαινε ο μικρός; Γαλουχημένος από μωρό ακόμα στη συνήθεια αυτή δεν αντιδρούσε. Άλλω­στε, τι πιο γλυκό από την ασφαλή αγκαλιά του μπαμπά, όταν μάλιστα εκείνος όλη την εβδομάδα έλει­πε στη δουλειά και τις υποχρεώσεις του; Με καφέ και μπισκότα στο τραπεζάκι το επόμενο δίωρο ή­ταν το καλύτερο ραντεβού της εβδομάδας.
Μια συνήθεια που ποτέ δεν σταμάτησε. Γιατί, ενώ τα πρώτα χρόνια περνούσε το δίωρο περισσότε­ρο ανιαρά, επειδή ο μικρός απλά καθόταν στα πόδια του μπαμπά, αργότερα, όταν άρχισε να καταλα­βαίνει και να σχηματίζει άποψη, το διάβασμα της εφημερίδας έγινε πιο ενδιαφέρον. Ομηρικοί καυγά­δες και αντιρρήσεις για τα παιχνίδια, για τους προπονητές και τις επιλογές τους, για τους προέ­δρους και βεβαίως προγνωστικά για τους απογευματινούς αγώνες και όλες τις μεγάλες διοργανώ­σεις της εβδομάδας ξεσπούσαν ανάμεσα στο δίδυμο και πάντα κάθε Κυριακή, εκεί γύρω στις 11.00 με 13.00. Τα καλοκαίρια ειδικά αλλά και όταν η μητέρα δεν τους ήθελε μέσα στα πόδια της, κατέφευ­γαν στο καφενεδάκι της γειτονιάς ή σε καμιά καφετέρια όπου συγκεντρώνονταν και άλλοι ποδοσφαιρόφιλοι και τσακώνονταν όλοι μαζί αναλύοντας όλα τα αθλητικά θέματα της εβδομάδας που πέρασε και εκείνης που ερχόταν.
Ξαφνικά, οι φωνές της Κυριακής κόπηκαν. Στο σπίτι βασίλεψε μια ησυχία τραγική, κι όλες οι Κυρια­κές γίναν νωχελικές. Οι γείτονες παραξενεύτηκαν κι άρχισαν να ρωτούν. Τα καφενεία έριξαν τους τό­νους. Όχι πως το ήθελαν μα, να... έπρεπε! Ο πατέρας όμως, συνέχισε το κυριακάτικο πρόγραμμα του. Τίποτα δεν ήταν ικανό να τον σταματήσει. Μα, ΤΙΠΟΤΑ! Αγοράζει ακόμα την εφημερίδα, πάντα την ίδια ώρα και πάντα την Κυριακή και τη διαβάζει όλη στο γιο του. Απ' την αρχή ως το τέλος. Οι δυο τους μόνο! Αυτός κι εκείνος! Καθισμένος στο άψυχο μάρμαρο τον ενημερώνει κάθε εβδομάδα, με ήλιο, με βροχή κι απάντηση δεν παίρνει...