Το θηρίο

Ήρθα πάλι αντιμέτωπος με το «θηρίο». Πρόσω­πο με πρόσωπο! Έκανα να κουνηθώ μα, θυμήθη­κα το ντοκιμαντέρ για την καφέ αρκούδα: "μείνετε ακίνητοι... μη την εξαγριώσετε...”
Ανταλλάσσαμε ματιές κοφτερές, διερευνητικές· μάτια σπαθιά! Έτσι όπως κοιτά η κόμπρα, περι­μένοντας αποφασιστικά για το ακαριαίο, ακριβές και θανατηφόρο χτύπημά της - έτσι όπως την κοι­τάει - μαγεμένο - το υποψήφιο θύμα της.
Επικίνδυνος, πηγαίος και παράξενος ερωτισμός! Στιγμιαίος, απόλυτος, μοναδικός, αλλά και τελεσί­δικος.
Ποτέ δεν κοίταξα κανένα στα μάτια, τόσο επίμονα, φοβισμένα ταυτόχρονα και απειλητικά. Ματιά διεισδυτική, εξερευνητική. Η δίνη της κό­ρης με ρουφάει - βουτιά στα βάθη της ψυχής του. Πρωτόγνωρο ταξίδι - κάθε φορά - ατελεύτητο.
- Μη, μη με δαγκώσεις. Μη με αρπάξεις, άγριο θη­ρίο! Κι αμέσως: - Κάνε πέρα- φυλάξου!
Θέλει ο κυνηγός να κουραστεί για να πιάσει το θήραμα. Να κυνηγήσει. Να βρει μια αφορμή - μια κίνηση - έστω άμυνας - για ν’ αρχίσει το κυνήγι. Κανένα θηρίο δε σου ορμά αν δεν κινείσαι. Θέλει να σε πιάσει με προσπάθεια. Για να νιώσει νικητής και να καγχάσει μετά: «Σ’ έπιασα, σε τρώω...»
Θέλει να παίξει μαζί σου. Όπως η όρκα κάνει «μπάλα» τη φώκια που έπιασε και παίζει μαζί της ει­ρωνικά. Κι έπειτα, δαγκώνει. Ξεσκίζει σάρκες και φωνάζει.
Κι όπως ο πάνθηρας σε πλησιάζει σιγά - σιγά. Όταν τον αντιληφθείς, αρχίζει η αναμέτρηση. Εδώ σε θέλω! Μένεις ακίνητος τώρα; Μπορείς να παίξεις με την ψυχολογία του πάνθηρα; Μπορείς να φανείς ψύχραιμος εκείνη την ώρα;

Αυτά κουβεντιάζαμε. Εγώ κι Εκείνο. Και κοιταζό­μαστε κατάματα - σαν ένας μας να ήταν ο κυνηγός και ο άλλος το θήραμα! Ποιος ήταν τί, δεν ξέρω. Κανείς μας δεν έφευγε πρώτος. Κανείς δεν έκανε την πρώτη - έστω λαθεμένη - κίνηση. Κανείς δεν προκαλούσε την αντίδραση του άλλου. Σαν υπνω­τισμένοι από την «ξένη» παρουσία απέναντι μας. Από τη σκέψη της.
Προσπαθούσαμε να προβλέψουμε - λογικά σκεπτόμενοι - όχι την επόμενη κίνηση του «αντι­πάλου», αλλά την ενδεχόμενη σκέψη κίνησής του ως αντίδραση στη δική μας έκφραση τη συγκεκρι­μένη στιγμή, για να οργανώσουμε σωστά την επό­μενη δική μας σκέψη ενδεχόμενης αντίδρασης...
Θηρία ανήμερα! Λογικά συναισθήματα καθοδη­γούσαν την... ακινησία μας.
Κι έπειτα, μια φωνή:
-Δημήτρη...
Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρά μου ξαφνιασμένος. Ο «αντίπαλος» άλλαξε - σχεδόν εξαφανίστηκε. Μάλ­λον τρόμαξε - τον τρόμαξα. Τον έβλεπα πιο ήρεμο τώρα. Ίδιος εγώ!
- Στο μπάνιο· ξυρίζομαι...