Ο... εξοστρακισμός

Δόκιμος στη Ρόδο, 25 και πλέον χρόνια πίσω, βολή με πολυβόλο Browning, άρμα Λεωνίδας. Οι στόχοι μακριά. Καθώς όλα «έβαιναν καλώς», ένας από τους σκοπευτές σωριάστηκε κάτω, αφήνοντας μια δυνατή κραυγή! Τρέξαμε δίπλα του. Κάτω από το στέρνο, καρφωμένη μία βολίδα από το πολύ δυνατό όπλο (όσοι πήγατε στρατό καταλαβαίνετε).
Μισή μέσα και μισή έξω απ’ το κορμί! Τη βλέπαμε και απορούσαμε! Φοβηθήκαμε!
Τον οδήγησαν στο νοσοκομείο και το απόγευμα επέστρεψε στη μονάδα με λίγα ράμματα...

Σήμερα, σφαίρες από μικρά όπλα - σκορπούν το θάνατο έτσι κι αλλιώς, δε λέω - «εξοστρακίζονται» σε απόσταση λίγων μέτρων και σκοτώνουν κιόλας!

Και μέσα σε αυτή την καταιγίδα πληροφοριών, ένθεν κακείθεν, μέσα σε αυτή τη σωρεία δηλώσεων από γνωστούς και αγνώστους, από σχετικούς και άσχετους και από όσους επιδιώκουν το «πεντάλεπτο της δημοσιότητας», καλούμαι, καλούμαστε, εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας που διάγουμε τη ζωή μας όπως μπορούμε, να βγάλουμε συμπέρασμα, να κρίνουμε, να αποφασίσουμε, να «σκοτωθούμε» μεταξύ μας (διάλογο το λένε αυτό...)!
Μόνο που, στο «διάλογο» αυτό, όλοι επιμένουν πως έχουν δίκιο! Κανείς δεν έχει τη διάθεση να ακούσει, να κατανοήσει, να επεξεργαστεί, να προτείνει...

Αναρωτιόμαστε πια, αν μεγαλώνουμε σωστά τα παιδιά μας. Τα κοιτάμε με αβεβαιότητα: «σχολή γονέων δεν υπήρχε, παιδί μου, στα χρόνια μας! Δεν μου είπαν πώς να σε μεγαλώσω και τί αρχές να σου δώσω ή να μη σου δώσω...»

Να πω την άποψή μου ή να σκάσω; Οι αριστεροί συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο με παρότρυναν να μιλάω και να διατυπώνω την αντίθεσή μου! Σήμερα, με τις τόσες υποχρεώσεις μου και με τα δάνειά μου, να τολμήσω να μιλήσω; Ξέρω, δεν επιδιώκω το προαναφερθέν «πεντάλεπτο»! Αυτιά να ακούσουν επιτέλους, υπάρχουν; Μάτια να δουν;

Συνήγορο, παιδιά μου, δεν χρειάζονται οι αστυνομικοί που πυροβολούν· η Ελλάδα χρειάζεται!
Όσο για μένα, ναι, μπορώ να μιλήσω. Κάποιοι άλλοι δεν θα έπρεπε καν να ανοίγουν το στόμα τους! Ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να καταλαβαίνουν τι λένε...