Το κύκνειον άσμα του στερεοφωνικού μου…

Μόλις πριν από λίγο σύνδεσα και τοποθέτησα στο νέο μου σπίτι (μετακόμισα στο δεύτερο όροφο) το αγαπημένο μου ηχοσύστημα, που πριν από 18 χρόνια αγόρασα και η αγορά του με είχε κάνει πολύ περήφανο!
Είχα επιλέξει – μετά από πολύ ψάξιμο – Dual πικάπ, Technics ενισχυτή 4Χ150, JVC ραδιόφωνο, Technics διπλό ντεκ και Roister ηχεία 80 watt! Μαζί με το ειδικό έπιπλο στοίχισε τότε 400.000 δρχ! Χρήματα που πλήρωσα με γραμμάτια ενός χρόνου, όταν έπαιρνα 100.000 μισθό!
Η… ιατρική εξέταση στην οποία το υπέβαλα όμως, λόγω της μετακόμισης, έδειξε ότι ο ασθενής απεβίωσε και δεν το είχα καταλάβει: Ένα woofer σπασμένο, το ραδιόφωνο νεκρό, το ντεκ (και τα δύο) μασάει τις κασέτες, ο ενισχυτής κάνει κοψίματα και η βελόνα του πικάπ σπασμένη! Πώς μου ξέφυγαν όλα αυτά; Πότε ήταν που το είχα στείλει για μικροεπισκευές και είχα κάνει πάρτι στο σπίτι;
Χάσκει χρεοκοπία και καθισμένος στο σαλόνι, ακούω δεκαετία ’80 από το sony dvd που του είχα προσθέσει πριν λίγα χρόνια! Τα υπόλοιπα, απλώς υπάρχουν!
Γκρεμίστηκα! Η φθορά είναι τελειωτική! Απογοητευμένος, βυθίζομαι στις σκέψεις μου και έρχομαι να γράψω δυο λόγια, μπας και πάρω πάνω μου! Βέβαια, δεν περίμενα πως θα άντεχαν τα μηχανήματα για όλη μου τη ζωή, αλλά είναι πολύ οδυνηρό για μένα να διαπιστώνω από κάτι τέτοια συμβάντα πως τα χρόνια που κάποτε φάνταζαν τόσο μακρινά στα νεανικά μου μάτια, έφτασαν! Ή καλύτερα, τα έφτασα! Πότε κιόλας;
Και με παίρνει το παράπονο…