Να 'σαι ο εαυτός σου... (;)

Σοβαρέψου, ρε! Ολόκληρος άντρας έγινες! Τι μαλακίες είναι αυτές που κάνεις;

Τ΄ άκουγα αυτά και προσπαθούσα ο κακομοίρης να βρω την κατάλληλη... πόζα! Γιατί, πως να φαίνεσαι σοβαρός ενώ στ' αλήθεια δεν είσαι; Έτσι, καλλιέργησα την ηθοποιϊα σε υπέρτατο βαθμό και προσπαθούσα να πείσω τον πατέρα μου και τους φίλους μου ότι ήμουν σοβαρός! Ναι, κοινωνία, είμαι αντάξιός σου πια! Στα 14 χρόνια μου είμαι πια σοβαρός και μπορώ να συνδιαλλαγώ με τα υπόλοιπα μέλη σου και να ανταλλάξουμε απόψεις και... και... και... Επιτέλους, ας μη ντρέπεται ο πατέρας μου για μένα και ας πάψει να με κοιτάζει με εκείνο το απαξιωτικό βλέμμα, που καλύτερα να ανοίξει η γη να με καταπιεί...

Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, αλλά το χούι, χούι! Ο πατέρας μου εξακολουθεί να με αντιμετωπίζει ως παιδάκι και να αμφισβητεί τις πράξεις και τις αποφάσεις μου. Αλλά, τα χρόνια πέρασαν και για μένα: η σοφία όλου του κόσμου ήρθε και εγκαταστάθηκε στο κεφάλι μου και κατάλαβα ότι ο πατέρας μου έτσι είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει (το΄χω το ψώνιο, το'χω!). Γιατί; Μήπως θα αλλάξει ο monahikoslikos ή η αποψη; Αποκλείεται! Το γράφει κιόλας σε κάποιο ποστάκιόν του, αυτό που όλοι ξέρουμε: «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλί του, μήτε την γνώμην άλλαξε, μήτε την κεφαλή του!» Έτσι είμαστε όλοι οι άνθρωποι. ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ, ρε παιδί μου. Δεν αλάζουμε! Μπααα...

Παραληρήματος συνέχεια:

Έγινα λοιπόν, μεγάλος ηθοποιός. Ο Κουν δεν με ανακάλυψε, γιατί είμαι και πολύ ντροπαλός και δεν έκανα δημόσιες εμφανίσεις. Τώρα, τα χρόνια πέρασαν και ο κύκλος αυτός θεωρώ πως έκλεισε για μένα, οπότε... τέλος!

Μου 'μεινε όμως το κουσούρι: Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί, αγανακτισμένοι, ολοκλήρωναν τη συζήτηση μαζί μου, κάπως έτσι: «Δεν καταλαβαίνω πότε μιλάς σοβαρά και πότε κάνεις πλάκα»! Εγώ, βέβαια, καμάρωνα που οι άλλοι δυσκολεύονταν και που εγώ δεν κατέβαλλα καμμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να το καταφέρω αυτό! Και το διασκέδαζα, παρόλο που κάποιες φορές είχαν δημιουργηθεί παρεξηγήσεις και έπρεπε να διακιολογήσω τα αδικαιολόγητα! Είμαι όμως, καλό παιδί και όλα μέλι - γάλα...

Είχα πάρει απόφαση λοιπόν, ότι αυτός είμαι εγώ και σε όποιον αρέσει! Αφού, δεν μπορούσα να σταματήσω να το κάνω αυτό που μπερδεύει τους γύρω μου. Προσπάθησα, μα δεν γινόταν. Και έπειτα ήρθε και το εγωιστικό: Γιατί εσύ προσπαθείς να τα βάλεις με τον εαυτό σου, ενώ οι άλλοι αδιαφορούν και δεν θα έκαναν κάτι παρόμοιο για σένα; Κι έτσι, παραιτήθηκα: Σ' όποιον αρέσουμε, είπα. Στο φινάλε, ήξερα ότι δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα ενοχλούσε οποιονδήποτε! Συνεπώς, το ύφος μου δεν είναι πονηρό ή ψεύτικο!

Μέχρι που ήρθε η βλογοφίλη μου η αποψη και μου έγραψε: «Δεν μπορώ να καταλάβω πότε μιλάς σοβαρά και πότε κάνεις πλάκα!»

ΚΟΚΑΛΟ εγώ! Διάβαζα το μέιλ και τα μυωπικά μάτια μου όρμησαν και κόλλησαν πάνω στην οθόνη! Βλέπω καλά; Τι διάλο; Αφού, ούτε με ξέρει (ή μήπως με ξέρει; μη τρελαθούμε τώρα!), ούτε μιλάμε στο τηλέφωνο. Δηλαδή, δεν με έχει ακούσει να μιλώ, ούτε έχει δει το ύφος μου. Πέρασε η «αρρώστια» μου και στο internet; Προσοχή, αγαπητοί μου συν-βλόγκερς: Μακριά από αυτή την ίωση! Κλείστε αμέσως αυτή τη σελίδα! Αντιβίωση δεν υπάρχει!

Όχι, δείτε σας παρακαλώ τις σελίδες μας. Γράφουμε κάτι σοβαρό και μετά μπαίνουμε από κάτω, μιλάμε μεταξύ μας και το κάνουμε πουτ@ν@!

Σοβαρότης μηδέν...! Σκ@τ@ στα μούτρα μου! Ήθελα να φτιάξω και τα alla logia για να είναι το σοβαρό κομμάτι μου! Αφού, δεν το 'χω, ρε γαμώτο. Ήρθαν και οι άλλοι δύο και έδεσε το γλυκό...

Υ.Γ.: Ήθελα να δείξω στον πατέρα μου ότι επιτέλους σοβαρεύτηκα και ήθελα να του δείξω το βλογ! Πάω να τον φωνάξω τώρα. Μη γράψετε για μισή ωρίτσα, έτσι να κρατήσουμε ένα επίπεδο...