Έχω πολλούς συγγενείς, φίλους και γνωστούς σ' αυτή την «πόλη»· σε κάθε δρομάκι της. Μ’ αρέσει να τριγυρνώ στα σοκάκια της - τ´ άναρχα δομημένα - και να τους βλέπω, να τους συναντώ· καμιά φορά μόνο για μια «καλημέρα», άλλοτε πάλι για ολιγόωρη κουβεντούλα.
Εκείνοι δεν απουσιάζουν ποτέ! Το σπουδαιότερο είναι πως δεν χρειάζεται να τους τηλεφωνήσω για να τους επισκεφτώ - πάω όποτε θέλω εγώ - γιατί είναι πάντα εκεί να με υποδεχτούν. Μόνο που δε μου μιλάνε - μάλλον προσπαθούν, αλλά δεν μπορώ να τους ακούσω!
Ανεβαίνω, κατεβαίνω, στρίβω, χάνομαι, περιπλανιέμαι στα στενά δρομάκια της και ολοένα ανακαλύπτω νέα πρόσωπα: «κι εσείς εδώ; πότε ήρθατε;»
Αρχίζω πάντα εγώ την κουβέντα. Λέω, λέω, λέω... μέχρι να κουραστώ - μέχρι να ξαλαφρώσω, μέχρι να τα πω όλα και να συγκινηθώ - μέχρι να φύγω. Είναι ένα είδος ψυχανάλυσης... Και με ακούνε προσεκτικά, έτσι όπως με άκουγαν από τότε που με γνώρισαν. Κι αν υπήρξαν κάποιοι που δεν είχαν δώσει το ανάλογο ενδιαφέρον στα λεγόμενα μου, ε... τώρα που με γνώρισαν καλύτερα, είναι προσεκτικότεροι. Με αυτό τον τρόπο παρηγοριέμαι...
Είναι σαν στρατιωτικό προσκλητήριο. Τους επισκέπτομαι και χαίρομαι που τους βλέπω όλους όπως ακριβώς ήταν την πρώτη μέρα της γνωριμίας μας. Ίδιοι και απαράλλαχτοι, λες και δεν πέρασε μέρα από πάνω τους! Ούτε κι εγώ άλλαξα. Αν εξαιρέσεις τις λίγες άσπρες τρίχες στα μαλλιά που επιμένουν να... πολλαπλασιάζονται, κατά τα άλλα παραμένω ίδιος. Τελευταία μάλιστα, νιώθω πως μιλάω περίπου σαν τον παππού μου! Αυτό μου λέει σ' αυτές τις «συναντήσεις» που σας εκμυστηρεύομαι, ότι δηλαδή μιλάω σαν εκείνον (ίσως αυτό να είναι σημάδι ωριμότητας ή... γήρανσης). Δεν μου απαντάει πάντα - επειδή ήταν ανέκαθεν τσιγγούνης στα λόγια - μου μιλάνε όμως οι υπόλοιποι και περνά η ώρα της επίσκεψης...
Έπειτα, όταν κουραστώ να περιπλανιέμαι στους δρόμους της, όταν οι συζητήσεις ολοκληρωθούν, τους αποχαιρετώ και παίρνω το δρόμο της επιστροφής, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για κάποια άλλη στιγμή. Κι ενώ εκείνοι λυπούνται που φεύγω και τους αφήνω στη μοναξιά τους, εγώ χαίρομαι επειδή αισθάνομαι πολύτιμος που θέλουν την παρέα μου! «Θα ξανάρθω...»
Κι έτσι όπως έχω βρει τους συμμαθητές μου και έχουμε βγει για φαγητό ή ποτό, για να θυμηθούμε τα παλιά, έτσι θέλω να τους καλέσω και όλους αυτούς τους συγγενείς, φίλους και γνωστούς, για να κάνουμε ένα ξεχωριστό πάρτι για όλους! Εκείνοι βέβαια, με έχουν προσκαλέσει και με περιμένουν αλλά εγώ έχω τόσες δουλειές και τόσες υποχρεώσεις που δεν προλαβαίνω αυτό τον καιρό.
Κάποια μέρα όμως θα πάω - όχι πια σαν επισκέπτης - και τότε θα κάνουμε την καλύτερη ανασκόπηση...
Εκείνοι δεν απουσιάζουν ποτέ! Το σπουδαιότερο είναι πως δεν χρειάζεται να τους τηλεφωνήσω για να τους επισκεφτώ - πάω όποτε θέλω εγώ - γιατί είναι πάντα εκεί να με υποδεχτούν. Μόνο που δε μου μιλάνε - μάλλον προσπαθούν, αλλά δεν μπορώ να τους ακούσω!
Ανεβαίνω, κατεβαίνω, στρίβω, χάνομαι, περιπλανιέμαι στα στενά δρομάκια της και ολοένα ανακαλύπτω νέα πρόσωπα: «κι εσείς εδώ; πότε ήρθατε;»
Αρχίζω πάντα εγώ την κουβέντα. Λέω, λέω, λέω... μέχρι να κουραστώ - μέχρι να ξαλαφρώσω, μέχρι να τα πω όλα και να συγκινηθώ - μέχρι να φύγω. Είναι ένα είδος ψυχανάλυσης... Και με ακούνε προσεκτικά, έτσι όπως με άκουγαν από τότε που με γνώρισαν. Κι αν υπήρξαν κάποιοι που δεν είχαν δώσει το ανάλογο ενδιαφέρον στα λεγόμενα μου, ε... τώρα που με γνώρισαν καλύτερα, είναι προσεκτικότεροι. Με αυτό τον τρόπο παρηγοριέμαι...
Είναι σαν στρατιωτικό προσκλητήριο. Τους επισκέπτομαι και χαίρομαι που τους βλέπω όλους όπως ακριβώς ήταν την πρώτη μέρα της γνωριμίας μας. Ίδιοι και απαράλλαχτοι, λες και δεν πέρασε μέρα από πάνω τους! Ούτε κι εγώ άλλαξα. Αν εξαιρέσεις τις λίγες άσπρες τρίχες στα μαλλιά που επιμένουν να... πολλαπλασιάζονται, κατά τα άλλα παραμένω ίδιος. Τελευταία μάλιστα, νιώθω πως μιλάω περίπου σαν τον παππού μου! Αυτό μου λέει σ' αυτές τις «συναντήσεις» που σας εκμυστηρεύομαι, ότι δηλαδή μιλάω σαν εκείνον (ίσως αυτό να είναι σημάδι ωριμότητας ή... γήρανσης). Δεν μου απαντάει πάντα - επειδή ήταν ανέκαθεν τσιγγούνης στα λόγια - μου μιλάνε όμως οι υπόλοιποι και περνά η ώρα της επίσκεψης...
Έπειτα, όταν κουραστώ να περιπλανιέμαι στους δρόμους της, όταν οι συζητήσεις ολοκληρωθούν, τους αποχαιρετώ και παίρνω το δρόμο της επιστροφής, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για κάποια άλλη στιγμή. Κι ενώ εκείνοι λυπούνται που φεύγω και τους αφήνω στη μοναξιά τους, εγώ χαίρομαι επειδή αισθάνομαι πολύτιμος που θέλουν την παρέα μου! «Θα ξανάρθω...»
Κι έτσι όπως έχω βρει τους συμμαθητές μου και έχουμε βγει για φαγητό ή ποτό, για να θυμηθούμε τα παλιά, έτσι θέλω να τους καλέσω και όλους αυτούς τους συγγενείς, φίλους και γνωστούς, για να κάνουμε ένα ξεχωριστό πάρτι για όλους! Εκείνοι βέβαια, με έχουν προσκαλέσει και με περιμένουν αλλά εγώ έχω τόσες δουλειές και τόσες υποχρεώσεις που δεν προλαβαίνω αυτό τον καιρό.
Κάποια μέρα όμως θα πάω - όχι πια σαν επισκέπτης - και τότε θα κάνουμε την καλύτερη ανασκόπηση...
Αναρτήσεις
11 σχόλια:
Ρε λες να βγει αληθινή η άποψη με το Γαβριήλ της (κτύπα ξύλο κι αν δεν βρεις ξύλο χτύπα το κεφάλι σου).
Τι σου ΄ρθε μεσημεριάτικα να βρυκολακιάσεις. Δεν σου χουν πει οι ζωντανοί με τους ζωντανούς κι οι αποθαμένοι με τους αποθαμένους.
Εκτός κι αν το ανέβασες για να γλυτώσεις από τα σχόλια της άλλης οπότε εντάξει συγχωρεμένος.
Βρε χρυσό μου, βρε καλό μου, τι σ' έπιασε κούφια η ώρα!
Μήπως αντί να χτυπήσεις το κεφάλι σου μετά το ποστ (όπως εύστοχα σου προτείνει ο λύκος), το χτύπησες πριν το γράψεις;
Σε κάθε περίπτωση -για να μείνουμε κι εμείς ήσυχοι-
α) πόσα είναι αυτά; (Τα δάκτυλα που σου δείχνω...)
β) Πως σε λένε;
γ) Τι μέρα είναι σήμερα;
Αν απάντησες:
α) πέντε (και κοιτούν προς τα σένα)
β) παλιό - γερο
γ) η μέρα που ο Λύκος και γω θα σε πλακώσουμε στις ξανάστροφες για να στρώσεις......
.... τότε δεν ανησυχούμε βρε! Μια χαρά είσαι και σε έπιασε το παραπονιάρικο.
Πάντως το κείμενο έγραψε. Κάτι σε πιο.. χαρούμενο σου βρίσκετε???
Πού είσαι γέρο.
Δώσε σήμα ζωής αμέσως.
άσε ρε το ποτήρι κάτω, πλάκα σου κάνει η άποψη μην τα παίρνεις σοβαρά.
Καλά δεν λέω χώμα σε έκανε αλλά δεν είναι λόγος αυτός να επαναλάβεις το του Ζαχόπουλου τρόπαιο.
Ηρέμησε φίλε κι αυτό θα περάσει.
Άντε γέρο. Πλάκα έκανα. Για να γελάσουμε!
@ monahikoslikos + αποψη - geros: 2-0!
Αφού με ξεφτιλίσατε, τώρα που κόντευα να πέσω΄απ’ το μπαλκόνι, μου λέτε ότι κάνατε πλάκα;
Αιδώς Αργείοι! ΟΥ, ρε..
Το κειμενάκι όμως, ε; Για κάτι τέτοιες στιγμές το φύλαγα...
Έχεις κι άλλα τέτοια κειμενάκια, παρανοϊκά.
Ανέβασέ τα όλα μαζί μη μας κρατάς σε αγωνία.
Καλά τώρα κατάλαβα γιατί δεν βγάζεις τη λεκτική επαλήθευση.
Βέβαια, με τόσους φίλους σ΄αυτή την πολιτεία, αν αρχίσουν να ρίχνουν σχόλια μπρρρ ανατρίχιασα που το σκέφτηκα.
ΜΑ ΚΑΛΑ ΓΕΡΑΚΟ ΜΟΥ ΤΙ ΕΠΑΘΕΣ;;;ΗΜΑΡΤΟΝ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ...ΤΙ Σ'ΕΠΙΑΣΕ;;;;ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ....
:-)
Τα είχες χύμα στα στειλε και τσουβαλάτα η χορεύτρια να δω που θα πας να κρυφτείς στο τέλος.
Λύκε, να πω, να πω να πω εγώ, που θα πάει να κρυφτεί;;; Στο Χαλάνδρι!
Οκ περίεργο κείμενο, αλλά μάλλον για να το γράψεις κάτι σε απασχολεί κ δεν ξέρω γιατί αλλά πιστεύω πως δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτά που γράφεις στο κείμενο(πραγματικά δεν υπάρχει εξήγηση πίσω απο το συμπέρασμα)
@ monahikoslikos: Έχω πράγματι, διάφορα παρόμοια κειμενάκια. Τα ονομάζω «τα κομμάτια μου» και θα τα βλέπετε κατά καιρούς στα «alla logia», για να μη σας μαυρίζω την ψυχή!
Τη λεκτική απαλήθευση την έβγαλα. Γκάφα μου ήταν και το παραδέχομαι. Αλλά κι εσείς... να με φάτε!
@ σωμα που χορευει: Όταν έχω τις μαύρες μου, τέτοια γράφω. Μη στενοχωριέσαι· είμαι πολύ αισιόδοξος τύπος. Άλλωστε, γι αυτό μου αρέσει ο χορός.
@ (πικρόχολη) αποψη: το Χαλάνδρι δεν κρυβόμαστε! Το αντίθετο· φανερωνόμαστε...
@ shadowface: Μπα... Απλά, μια κατάθεση ψυχής είναι που πηγάζει από μια πραγματικότητα...
Δημοσίευση σχολίου