Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008

Τι ψάχνουμε;



Με δυσκολία μπορού­σε κανείς να διακρίνει το εξοχικό σπίτι του φίλου μου. Χτισμένο σε «στρα­τηγικό» σημείο, σε μια α­πότομη πλαγιά του Ομα­λού, ανάμεσα σε πανύ­ψηλα αιωνόβια δέντρα, ήταν η τέλεια κρυψώνα για όποιον ήθελε να ξε­φύγει από οτιδήποτε τον κυνηγά!
Κανείς δεν τολμούσε να σκεφτεί καν να στρέ­ψει το βλέμμα του προς εκείνη τη μεριά! Ούτε λόγος, βέβαια, για να υ­ποψιαστεί πως υπήρχε πιθανότητα να μένουν άν­θρωποι σ’ εκείνο το μέρος! Μόνο εκείνος μπορού­σε να δει τα πάντα από κει! Είκοσι μέρες διαμονής σε ένα τέτοιο σημείο ήταν το καλύτερο φάρμακο!
Ήταν ένα πέτρινο διώροφο σπίτι, παραδοσιακής γιαννιώτικης τεχνοτροπίας, με κατώι. Με μια τερά­στια βεράντα - σα γήπεδο - και θέα μέχρι την Αφρι­κή! Και το σπουδαιότερο: Μόλις 25 χιλιόμετρα το χώριζαν από τον πολιτισμό! Σε μισή ωρίτσα βρισκό­σουν σε μια πεντακάθαρη και τεράστια παραλία, μαζί με αναρίθμητους αγχωμένους κατοίκους της μεγαλούπολης που έψαχναν - για άλλη μια φορά - το κάτι άλλο, το διαφορετικό, που θα φόρτιζε τις μπαταρίες τους μέχρι τον επόμενο Αύγουστο.
Ήμουν «εκτός δικτύου» - στην κυριολεξία - και το απολάμβανα! Κι αν ο φίλος μου δεν είχε φροντίσει να έχει σταθερό τηλέφωνο, σίγουρα θα είχαν κινη­τοποιηθεί τα σώματα ασφαλείας και οι εκπομπές της τηλεόρασης για να με εντοπίσουν!
Δεν άντεχα τόσο καθαρό αέρα! Ένιωθα το οξυ­γόνο να καίει τα πνευμόνια μου και προσπαθούσα να μην αναπνέω!
Σκεπαζόμουν με κουβέρτα το βράδυ για να κοι­μηθώ (στην Αθήνα ήταν καύσωνας!). Κρύωνα! Ξύ­πναγα στις 5.00 το πρωί! Έφτιαχνα καφέ ελληνικό, χωρίς ζάχαρη, βαρύ, σε φλυτζανάκι «της γιαγιάς», με λεπτοκαμωμένο χεράκι και ζωγραφισμένο από χέρι καλλιτέχνη που δε ζει πια, λεπτεπίλεπτο, χαρι­τωμένο, παλιομοδίτικο, παραδοσιακό, με ασορτί πιατάκι και δίπλα ένα ποτήρι κρυστάλλινο νερό, κα­τευθείαν από πηγή που - εντελώς συμπτωματικά -ήταν δίπλα στο σπίτι.
Και αγνάντευα τη θάλασσα. Όσο έφτανε το μάτι μου. Μετρούσα τα πλοία και έβαζα στοίχημα με το φίλο μου, πότε θα περάσει το επόμενο. Μια μέρα είδαμε και μια φρεγάτα. Σταμάτησε, κάτι κοιτού­σαν στο βυθό οι ναύτες, δεν καταλάβαμε. Έφυγε όπως ήρθε...
Παίζαμε χαρτιά και επιτραπέζια παιγνίδια. Άλλοτε λύναμε σταυρόλεξα και άλλοτε διαβάζαμε βιβλία. Άλλοτε πάλι, συζητούσαμε και ανταλλάσσαμε από­ψεις. Απορούσαμε με τα προβλήματα, δίναμε λύ­σεις σαν ειδήμονες και καταστρώναμε σχέδια. Με­γάλα και μικρά.
Έκανα όνειρα, μεγάλα όνειρα, σαν την τεράστια βεράντα του σπιτιού και δε σκεφτόμουν τίποτε άλ­λο. Μόνο ονειρευόμουν. Σαν ύστατη προσπάθεια να διώξω τον εφιάλτη της επιστροφής.
Επειδή, απλούστατα, εκεί τα όνειρα δεν έχουν ό­ρια - στην Αθήνα για να ονειρεύεσαι πια, πρέπει να έ­χεις δίπλα σου τον λογιστή και τον δικηγόρο σου...

27 σχόλια:

Αποψη είπε...

Το μισό μου βασίλειο, για την ακριβή διεύθυνση του σπιτιού του φίλου σου και τα κλειδιά του. (Τι λες για τον επόμενο Ιούλιο;)
Και θα σου αφήσω στην Αθήνα τον δικό μου δικηγόρο, αφού δεν θα τον χρειάζομαι... Τον λογιστή τον κρατώ εγώ, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χρειαστεί!

Καλώς ήρθες και μια υπέροχη χρονιά να έχεις, γέρο!

o geros είπε...

Ναι, σιγουρα! Μήπως θες να πας εκεί με τον monahikoliko και να φάτε τα λεφτά στην υγειά του κορόιδου; Δεν πας καλά!

Αποψη είπε...

Κρατάω την κοιλιά μου από τα γέλια! ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΣΑΙ!!!!

ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ είπε...

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΤΕ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΑΛΛΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ...ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ...ΔΕΝ ΘΕΛΩ...Μ'ΑΡΕΣΕΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ....ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΝΑ ΜΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΟΤΙ ΠΑΡΑ ΕΙΜΑΙ ΛΥΡΙΚΗ ΕΕΕΕΕ;;;;;ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ΠΑΝΤΩΣ ΓΕΡΑΚΟ ΑΨΟΓΟ ΤΟΝ ΒΡΙΣΚΩ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΟΥ...ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΤΕΛΕΙΑ ΦΑΣΗ ΟΜΩΣ...ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΣΤ ΠΑΛΙ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ...:-)

o geros είπε...

@ αποψη: Εγώ πάλι κλαίω γοερά! Τέτοια διαπλοκή για να βγάλετε απ’ το παιχνίδι! Τεσ πα! Αφού γέλασες, καλό είναι...

@ σωμα που χορευει: Δεν είναι κακό να είναι κανείς ρομαντικός. Θέλει όμως προσοχή, γιατί αυτό δίνει την ευκαιρία σε κακόβουλους να τον εκμεταλλευτούν! Όσο για το φίλο μου, να ξέρεις ότι ήδη η αποψη μου ζήτησε να φιλοξενηθεί εκεί το καλοκαίρι. Μάλλον θα πάει και ο monahikoslikos μαζί της. Αν λοιπόν, είσαι κι εσύ στο πσιχνίδι και με δουλεύετε, να πάτε όλοι μαζί! Σκουλήκια!

ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ είπε...

ΓΕΡΑΚΟ ΑΣΕ ΤΙΣ ΚΑΧΥΠΟΨΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ...ΑΝΤΕ...

o geros είπε...

@ σωμα που χορευει: Καλά... Αν διαβάσεις όμως τα σχόλια στην αποψη, στο θέμα της: «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη.», θα καταλάβεις γιατί είμαι πικραμένος... (μην τα παίρνεις και πολύ βαριά· δες τα με χιούμορ...)

monahikoslikos είπε...

gero άσε τα κόλπα και μην με ανακατεύεις στα βρώμικα σχέδιά σου.
Δεν υπάρχουν τέτοια ησυχαστήρια ψυχής τε και σώματος, όπως θα λέγαμε στην προ Ράλλη εποχή, αλλά είναι δημιούργημα της φαντασίας σου για να τσιμπήσει η άποψη, που τσίμπησε κι ολας και να την ξεμοναχιάσεις.
Παμπόνηρε, γέρασες και μυαλό δεν έβαλες.

o geros είπε...

@ monahikoslikos: Α, ρε γερο-λύκο (καθότι και παππους απ΄ότι είδα στο προφιλ σου).... ΓΑΤΑ είσαι!

Αποψη είπε...

@μήπως από "'αποψη" να μετονομαστώ 'ούκλα";
(χαιδευτικό του ψαρούκλα αγαπητοί μου!)

Marina είπε...

Που είναι αυτός ο παράδεισος με θέα φρεγάδες, τη καλύτερη παρέα, τη θάλασσά σου και καφέ σε παλιομοδίτικο φλυτζάνι, με Crimson king αντί σακχάρεως?

Ζηλεύω αφόρητα.

o geros είπε...

@ αποψη: Κούκλα θέλεις να πεις και άσ’ τα σάπια! Anyway, είσαι κούκλα και το ξέρουμε! (το παίρνω πάλι απ’ την αρχή, προτού αρχίσουμε να σκοτωνόμαστε. Θυμάσαι, κούκλα μου...;

@ marina: Δεν φταις εσύ για την ερώτηση· η φαντασία μου τα φταίει...
ΥΓ: Γοητευμένος απ’ τις υπέροχες σελίδες σου...!

Αποψη είπε...

Γέρο, άσε τα σάπια. Σε ξεμπρόστιασε ο monahikos Likos. Δεν μαζεύεται με τίποτα, η παγίδα που μου έστησες...
Αλλά, καθώς είμαι άτομο με αρχές, θα το πάρω και γω απ' την αρχή, να ησυχάσουμε.
Φιλιά

Shadowface είπε...

Εμένα ο λογιστής μου δυστηχώς είχε πιο μεγάλα όνειρα πό εμένα κ έτσι εξαφανίστηκε με τα βιβλία μου, τουλάχιστον έτσι ονειρεύομαι το λογιστή κ όχι παρέα με αυτόν...

o geros είπε...

@ αποψη: Όλοι έφυγαν. Εγώ ακόμα εδώ. Παρέα με ένα μπουκάλι ουίσκι που ξεθύμανε, να δίνω μια τελευταία ευκαιρία στο blog μου: μήπως κάποιος μου απάντησε; Και να που σε βλέπω· σε διαβάζω· και πίνω... Ώστε με συγχώρεσες; Και, και... και... δε μπορώ άλλο... φεύγω... Και ψελίζω: ευχαριστώ... Αύριο πάλι... (ξέρεις τώρα: κλαψ, λυγμ κλπ :-))))

o geros είπε...

@ Shadowface: Καλώς ήρθες στην καλύβα μου! Μάλλον έχεις πάθει μεγάλη νίλα εσύ! Αλλά, εδώ που τα λέμε, δεν κατάλαβα καλά τι εννοείς όταν λες πως ονειρεύεσαι τον λογιστή...Ε;Ε;

Ναταλία είπε...

Παρακαλώ, υπολογίστε κι εμένα στο πουλμανάκι που θα ναυλώσετε για να πάτε εκεί!
Θα χρειασθώ διπλή θέση, καθώς εγώ τον καφέ μου τον πίνω με 4 κουταλιές ζάχαρη. (Κανένα σχόλιο για τη ζάχαρη παρακαλώ!)

Αποψη είπε...

@Ναταλία, έτσι που γίναμε όρμα και συ στο πούλμαν. Το λογαριασμό όμως απ όσα φάμε πιούμε κλπ σούμπιτο στον γέρο... Έτσι λιώμα που είναι απ το ποτό, ούτε που θα το καταλάβει. Και που σαι! Λέω να ξεκινήσουμε με αστακό, χαβιάρι, σαμπάνια, φράουλες, ...για πρόσθεσε, τι κάνεις κέφι!

@Γέρο, αυτό το δόλωμα του οίκτου, δεν θα το μασήσω! Φχαριστώ!

Αποψη είπε...

Ρε παμπόνηρε γέρο, φαντάρος στο ναυτικό είναι ο φίλος σου; Ποιο εξοχικό ρε γέρο έχει μπροστά του, περασάδες για φρεγάτες; Ε; Ε; Ο ναύσταθμος στη Σαλαμίνα γέροοοο!!!
Καλά το είπα εγώ... Ούκλα!
Αργώ, αλλά παίρνω μπρος.

Αποψη είπε...

Ρε παμπόνηρε γέρο, φαντάρος στο ναυτικό είναι ο φίλος σου; Ποιο εξοχικό ρε γέρο έχει μπροστά του, περασάδες για φρεγάτες; Ε; Ε; Ο ναύσταθμος στη Σαλαμίνα γέροοοο!!!
Καλά το είπα εγώ... Ούκλα!
Αργώ, αλλά παίρνω μπρος.

o geros είπε...

@ natalia: Η παρουσία σου με τιμά και το ξέρεις. Σ’ ευχαριστώ πολύ, αγαπητή μου blogoδασκάλα που περνάς και με βλέπεις! Και βέβαια, εννοείται ότι χωρίς εσένα δεν πάω πουθενά! Μπορεί η αποψη και ο monahikoslikos (και κάποιοι άλλοι κρυφο-φίλοι τους) να έχουν άλλα σχέδια, αλλά λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο! «Αυτή η ιστορία ξεκίνησε με αίμα και θα κλείσει με αίμα!»
Και, εντάξει, κανένα σχόλιο για τη ζάχαρη (τώρα εξηγούνται όλα· Δεν ξεχνώ τις πρώτες μας κουβέντες:-)))

@ αποψη: Κανονικά δεν θα έπρεπε να σου μιλάω! Θυμάμαι με νοσταλγία την πρώτη μας συνάντηση, τα μελιστάλακτα κείμενά σου, τον πηγαίο αυθορμητισμό σου, την κατανόηση, το ενδιαφέρον, το εκλεπτισμένο χιούμορ, τα χαμόγελα... Αυτό που σήμερα βλέπω, απλόχερα με κερνά φαρμάκια και αναρωτιέμαι αν σου ήταν τόσο εύκολο να μεταλλαχτείς και με ποιο τρόπο το κατάφερες; Λυπάμαι για την κατάντια σου...
Για τα κεράσματα, το ξέρεις ότι είμαι large...
Και ξέρεις, δεν έχει τόσο σημασία ο τόπος, όσο η καλή παρέα και το ταξίδι. Αφέσου, επιτέλους, σκληρή γυναίκα...

Αποψη είπε...

Γέρο...
εγώ το βρήκα! αυτό το "Τι ψάχνουμε;" εννοώ!
Μήπως μπορείς να γράψεις κανα καινούριο κειμενάκι τώρα;

monahikoslikos είπε...

Ρε παλιόγερε στα πόσα σχόλια αλλάζεις σελίδα για να ξέρουμε;
Α, και βγάλε αυτή λεκτική επαλήθευση, αν δεν ξέρεις πως γίνεται να ρωτήσεις την άποψη.

Αποψη είπε...

Ζεις γέρο ή πίνεις καφέ με τον Γαβριήλ;;;

Ναταλία είπε...

Άποψη, φράουλες; Μμμμμμμμμμμμμμμμμ....... θα τις προτιμήσω με σαντιγύ. Ο γέρος ξέρει ακριβώς ποιο είδος σαντιγύ προτιμώ!
Όσο για το λογαριασμό, θα τον στείλουμε αφού κλείσω 2 θέσεις για Αλάσκα.
Να γλιτώσουμε το μάδημα!

o geros είπε...

@ Προς όλους: Ο φίλος μου είναι μεγαλο-ξενοδόχος! Εννοείται πως ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε είναι όλα κερασμένα! Τη natalia δε, καλύτερα να τη ντύνεις, παρά να την κερνάς γλυκά! Μια φορά, τρώγαμε γαλακτομπούρεκα σε ένα ζαχαροπλαστείο στην Κωνσταντινούπολη και ζήτησε από το σερβιτόρο να της προσθέσει ζάχαρη άχνη. Ήρθε εκείνος με το... πασπαλιστήρι να της ρίξει από πάνω κι εκείνη το κράτησε κι έβαζε με το κουταλάκι...

Αποψη είπε...

Βλέπω ότι εδώ συνεχίζεται το διάλογο. Και μάλιστα με όρεξη! Την οποία, όρεξη με τις περιγραφές του γαλακτομπούρεκου, μου την ανοίξατε. Κλείνω και φεύγω. Να βρω έναν Τερκενλή αμέσως...