Το κύκνειον άσμα του στερεοφωνικού μου…

Μόλις πριν από λίγο σύνδεσα και τοποθέτησα στο νέο μου σπίτι (μετακόμισα στο δεύτερο όροφο) το αγαπημένο μου ηχοσύστημα, που πριν από 18 χρόνια αγόρασα και η αγορά του με είχε κάνει πολύ περήφανο!
Είχα επιλέξει – μετά από πολύ ψάξιμο – Dual πικάπ, Technics ενισχυτή 4Χ150, JVC ραδιόφωνο, Technics διπλό ντεκ και Roister ηχεία 80 watt! Μαζί με το ειδικό έπιπλο στοίχισε τότε 400.000 δρχ! Χρήματα που πλήρωσα με γραμμάτια ενός χρόνου, όταν έπαιρνα 100.000 μισθό!
Η… ιατρική εξέταση στην οποία το υπέβαλα όμως, λόγω της μετακόμισης, έδειξε ότι ο ασθενής απεβίωσε και δεν το είχα καταλάβει: Ένα woofer σπασμένο, το ραδιόφωνο νεκρό, το ντεκ (και τα δύο) μασάει τις κασέτες, ο ενισχυτής κάνει κοψίματα και η βελόνα του πικάπ σπασμένη! Πώς μου ξέφυγαν όλα αυτά; Πότε ήταν που το είχα στείλει για μικροεπισκευές και είχα κάνει πάρτι στο σπίτι;
Χάσκει χρεοκοπία και καθισμένος στο σαλόνι, ακούω δεκαετία ’80 από το sony dvd που του είχα προσθέσει πριν λίγα χρόνια! Τα υπόλοιπα, απλώς υπάρχουν!
Γκρεμίστηκα! Η φθορά είναι τελειωτική! Απογοητευμένος, βυθίζομαι στις σκέψεις μου και έρχομαι να γράψω δυο λόγια, μπας και πάρω πάνω μου! Βέβαια, δεν περίμενα πως θα άντεχαν τα μηχανήματα για όλη μου τη ζωή, αλλά είναι πολύ οδυνηρό για μένα να διαπιστώνω από κάτι τέτοια συμβάντα πως τα χρόνια που κάποτε φάνταζαν τόσο μακρινά στα νεανικά μου μάτια, έφτασαν! Ή καλύτερα, τα έφτασα! Πότε κιόλας;
Και με παίρνει το παράπονο…

Περί... λαγάνας

Καταπληκτική συνταγή για σπιτικές λαγάνες δημοσίευσε ο φίλος μου monahikoslikos, την οποία έσπευσα να δοκιμάσω και τα αποτελέσματα ήταν απίθανα: έφτιαξα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, λαγάνες και είναι υπέροχες! Δεν έχω ξαναφάει τόσο νόστιμη λαγάνα!
Προσθέτω στην συνταγή του «λύκου»:
1. Κόστος υλικών: 1,80 ευρώ (υπολογίστε και το βλέμμα του φούρναρη της γειτονιάς σας όταν του ζητήσετε τα υλικά!).
2. Χρόνος παρασκευής: 2 ώρες και 45 λεπτά.
3. Αν είστε πρωτάρης στην κουζίνα, υπολογίστε χρόνο για καθαριότητα (σκεύη, τοίχοι, πατώματα...).
Λύκε, ευχαριστώ για τη συνταγή!
Καλή επιτυχία σε όσους το δοκιμάσουν! Τώρα, πάω να φτιάξω τον χαρταετό μου...
Καλά Κούλουμα...

Να φύγουν οι φυλακές από τον Κορυδαλλό!

Ναι, ναι· εντάξει με όλη την παραφιλολογία και τις αναλύσεις και την απόδοση ευθυνών κλπ κλπ κλπ...
Θα το πω για μία ακόμη φορά:
Οι φυλακές Κορυδαλλού, πρέπει να μεταστεγαστούν.
Πρέπει να φύγουν από εκεί που είναι και να γίνουν νέες, κάπου αλλού και σύγχρονες, μακριά από πόλεις!
Ο γέρος μία φορά μιλάει!
Τέλος!

Απορία Νο1

Διαβάζει κανείς ημερομηνία λήξης σε κάποιο προϊόν, ή ημερομηνίες σε κάποια έγγραφα και διαπιστώνει πως στο Αμέρικα (ή και κάπου αλλού, που δεν ξέρω) το σύστημα γραφής της ημερομηνίας έχει τη μορφή: ΜΗΝΑΣ/ΗΜΕΡΑ/ΕΤΟΣ και όχι αυτό που συνηθίζουμε και που νομίζω ότι είναι το σωστό: ΗΜΕΡΑ/ΜΗΝΑΣ/ΕΤΟΣ!
Δημιουργείται σύγχυση και πρέπει να «μυρίσει» κανείς τα νύχια του για να καταλάβει και σε πάρα πολλές περιπτώσεις δεν βγάζεις άκρη! Τι «φρούτο» είναι αυτό; Ξέρει κανείς γιατί στο διάλο γίνεται αυτό; Άντε γιατί τα παίρνωωωω....

Ουστ ρε...

Όταν άρχισαν κάποιοι πολιτικοί να παραδέχονται δημόσια ότι έχουν κάνει λάθη κατά τη διάρκεια της κυβέρνησής τους, τους θαύμασα! Θεώρησα πολύ τίμια τη στάση τους! Δεν ήταν δα και λίγο να παραδεχτούν τα λάθη τους και οι φράσεις: «όποιος θέλει να κάνει πράγματα θα κάνει και λάθη», ή: «μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα δεν θα κάνει και λάθη», βρήκαν πρόσφορο έδαφος στη δική μου φιλοσοφία, στη δική μου στάση ζωής! Πίστεψα πως, επιτέλους, κάτι θα άλλαζε σε αυτό τον τόπο! Τις υιοθέτησα κιόλας!
Ξεγελάστηκα, για μια ακόμη φορά! Συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να χρησιμοποιούν αυτή τη «μάσκα τιμιότητας και ειλικρίνιας» - προφανώς επειδή υπάρχουν ακόμη Έλληνες που τους πιστεύουν - με πρόσφατα παραδείγματα: 1. Καραμανλής: «Παραδέχομαι ότι κάναμε λάθη» (στο λόγο του στη Βουλή πριν λίγες μέρες, αναφερόμενος στο 5% για την Παιδεία κλπ κλπ...) και 2. Ξενογιαννακοπούλου: «Ήταν μια μαύρη σελίδα ατην ιστορία του ΠΑΣΟΚ...» (αναφερόμενη στα μπλόκα των αγροτών, περί ζάχαρης κλπ κλπ... στο MEGA).
ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Δεν αντέχω να με κοροϊδεύουν άλλο! Δεν το’χουν! Δεν τους πιστεύω! Και, φυσικά, ντυμένοι με αυτό το μανδύα ευαισθησίας, εκλιπαρούν - με το δικό τους τρόπο - να τους εμπιστευτούμε ή να τους ξαναεμπιστευτούμε για την επόμενη τετραετία! Να τους δώσουμε συγχωροχάρτι για όλα τα λάθη τους, που έχουν την τόλμη να παραδέχονται! Επειδή δεν τα έκαναν επίτηδες, αλλά ήταν ακούσια λάθη! Δικαιούνται να τους απαλλάξουμε των ευθυνών τους και να τους δώσουμε μια ευκαιρία ακόμη!
Λάθη, που έκαναν κακό στο λαό ή σε μερίδα του λαού! Αφοπλιστική κρίση ειλικρίνιας! Ειλικρινά, τους συμπονώ! Αλλά, πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχουν εκατομμύρια Ελλήνων που έκαναν πολλά λάθη στη ζωή τους, που τις συνέπειές τους δεν τις εισέπραξε κανείς άλλος παρά μόνο οι ίδιοι· λάθη που κανείς δεν είχε ούτε και έχει τη διάθεση να τους τα συγχωρήσει. Οι τράπεζες δεν τους συγχώρησαν για τις καθυστερήσεις των δανείων τους και το κράτος δε άκουσε τις αδύναμες φωνές τους που εκλιπαρούσαν για βοήθεια! Η εφορία δεν τους έδωσε τη δεύτερη ευκαιρία που ζητούσαν! Η αξιοπρέπειά τους έπεσε στο ναδίρ και κανείς δε νοιάστηκε...
Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί; Μια βόλτα στους δρόμους αυτής της αφιλόξενης για τους ίδιους της τους κατοίκους πόλης, θα μας δείξει την πραγματικότητα που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει. Και αν βγούμε έξω και πιάσουμε κουβέντα με τους «σταρ των πεζοδρομίων», που μας θυμίζουν την ύπαρξή τους καθώς μας απλώνουν το χέρι, ας τους ρωτήσουμε αν θέλουν και αν χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία, όχι για να κυβερνήσουν την Ελλάδα, αλλά για να ζήσουν με αξιοπρέπεια το υπόλοιπο της ζωής τους...
Δεν με νοιάζει αν κάνατε λάθη στο παρελθόν, ούτε αν κάνετε λάθη στο παρόν και αν θα κάνετε στο μέλλον, κύριοι! Με στείλατε στο περιθώριο και ζητάτε τη συγγνώμη μου! Με τιμά το ενδιαφέρον σας, αλλά μόνο μία λέξη μου έρχεται στο μυαλό: Εκδίκηση! Αλλά, δεν έμαθα να εκδικούμαι και πολύ περισσότερο δεν ξέρω και τον τρόπο να το κάνω!
Για όλους εκείνους που αδικήσατε, αδικείτε και θα αδικήσετε και δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν! Που τους κοροϊδέψατε και τους κοροϊδεύετε. Που δεν τους ακούσατε και δεν τους βοηθήσατε! Που τους ειρωνεύεστε. Που αδιαφορείτε και αγνοείτε την ύπαρξή τους και τους χρειάζεστε μόνο για την ψήφο τους! Δεν σας ακούω πια! Είμαι... «τυφλός τε τα ώτα και τα όμματα»! Και για άλλη μια φορά, λυπάμαι για την Ελλάδα που παραδίδω στα παιδιά μου... Τα δικά μου όνειρα της παιδικής ή εφηβικής μου ηλικίας εδώ και χρόνια ναυάγησαν. Φαίνεται πως ήταν τόσο σπουδαία και ανεκπλήρωτα!
Γι αυτό σας λέω: Ουστ ρεεεεε....

ΥΓ: Εσείς που «περάσατε» από δω, καταλάβατε καλά τη διάθεσή μου! Ξέρω απ’ τα πριν ότι το κείμενο θέλει κι άλλο φτιάξιμο και πολλά μπορεί να προσθέσει κανείς! Ας είναι! Δε διεκδικώ δάφνες· μια φωνή αγανάχτισης είναι...