Όλες οι ευχές...

Όλες οι ευχές που θέλω να σας δώσω περιέχονται σε αυτή την εικόνα που δανείστηκα από τη Στέλλα.
Αν πρόκειται κάτι κάποτε να αλλάξει σ’ αυτό τον κόσμο, ας είναι ο τρόπος σκέψης εκείνων που κυβερνούν...
Για τους υπόλοιπους, μακάρι να γίνει αυτό σύντομα και να πάψουν να χάνονται άνθρωποι για τα συμφέροντα εκείνων που δεν έχουν ανάγκη να σκεφτούν αν θα βγάλουν μεροκάματο αύριο...
Καλή πρωτοχρονιά!

Έφυγε και η Ναταλία...

Αγαπητή μου blogo-δασκάλα, δεν ξέρω γιατί σταμάτησες! Όμως, είμαι σίγουρος ότι έκανες αυτό που έπρεπε! Να πάνε όλα καλά στη ζωή σου! Χάρηκα που σε γνώρισα και σε ευχαριστώ για όλα!

Ο... εξοστρακισμός

Δόκιμος στη Ρόδο, 25 και πλέον χρόνια πίσω, βολή με πολυβόλο Browning, άρμα Λεωνίδας. Οι στόχοι μακριά. Καθώς όλα «έβαιναν καλώς», ένας από τους σκοπευτές σωριάστηκε κάτω, αφήνοντας μια δυνατή κραυγή! Τρέξαμε δίπλα του. Κάτω από το στέρνο, καρφωμένη μία βολίδα από το πολύ δυνατό όπλο (όσοι πήγατε στρατό καταλαβαίνετε).
Μισή μέσα και μισή έξω απ’ το κορμί! Τη βλέπαμε και απορούσαμε! Φοβηθήκαμε!
Τον οδήγησαν στο νοσοκομείο και το απόγευμα επέστρεψε στη μονάδα με λίγα ράμματα...

Σήμερα, σφαίρες από μικρά όπλα - σκορπούν το θάνατο έτσι κι αλλιώς, δε λέω - «εξοστρακίζονται» σε απόσταση λίγων μέτρων και σκοτώνουν κιόλας!

Και μέσα σε αυτή την καταιγίδα πληροφοριών, ένθεν κακείθεν, μέσα σε αυτή τη σωρεία δηλώσεων από γνωστούς και αγνώστους, από σχετικούς και άσχετους και από όσους επιδιώκουν το «πεντάλεπτο της δημοσιότητας», καλούμαι, καλούμαστε, εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας που διάγουμε τη ζωή μας όπως μπορούμε, να βγάλουμε συμπέρασμα, να κρίνουμε, να αποφασίσουμε, να «σκοτωθούμε» μεταξύ μας (διάλογο το λένε αυτό...)!
Μόνο που, στο «διάλογο» αυτό, όλοι επιμένουν πως έχουν δίκιο! Κανείς δεν έχει τη διάθεση να ακούσει, να κατανοήσει, να επεξεργαστεί, να προτείνει...

Αναρωτιόμαστε πια, αν μεγαλώνουμε σωστά τα παιδιά μας. Τα κοιτάμε με αβεβαιότητα: «σχολή γονέων δεν υπήρχε, παιδί μου, στα χρόνια μας! Δεν μου είπαν πώς να σε μεγαλώσω και τί αρχές να σου δώσω ή να μη σου δώσω...»

Να πω την άποψή μου ή να σκάσω; Οι αριστεροί συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο με παρότρυναν να μιλάω και να διατυπώνω την αντίθεσή μου! Σήμερα, με τις τόσες υποχρεώσεις μου και με τα δάνειά μου, να τολμήσω να μιλήσω; Ξέρω, δεν επιδιώκω το προαναφερθέν «πεντάλεπτο»! Αυτιά να ακούσουν επιτέλους, υπάρχουν; Μάτια να δουν;

Συνήγορο, παιδιά μου, δεν χρειάζονται οι αστυνομικοί που πυροβολούν· η Ελλάδα χρειάζεται!
Όσο για μένα, ναι, μπορώ να μιλήσω. Κάποιοι άλλοι δεν θα έπρεπε καν να ανοίγουν το στόμα τους! Ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να καταλαβαίνουν τι λένε...

ΑΦΟΥ ΣΙΩΠΗΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΑΣ ΜΙΛΗΣΕΙ ΤΟ BBC.

Έλαβα το παρακάτω e-mail, το θεώρησα πολύ σημαντικό και το παραθέτω προς ενημέρωση όλων!



Η φιμωμένη είδηση του μήνα που δεν προβλήθηκε από την ελληνική τηλεόραση!!!
______________________________________________

Η δικαστής Γρεβενών κα Μαρία Μαργαρίτη, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα,
όταν έβγαλε στην φόρα παρτίδα Κονδυλίων που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς,
τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς.

Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικό σώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ: Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά
(και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι μεσάζοντες) σε μυστικό χώρο,
ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων!

Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων.Όμως, η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμή ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC, ενώ στο YouTube η μαζική διανομή του βίντεο δεν επιτρέπεται (αναγράφεται η ένδειξη 'Embedding disabled by request').

Δυστυχώς η τηλεόραση μόνο ρόλο υπνωτισμού παρέχειστην κοινωνία μας. Το μόνο που δείχνουν και το μόνο που μαθαίνουμε είναι το DVD του Μάκη και ποιος θα γίνει παπάς στη θέση του παπά.

Αν μπορούμε να αντιδράσουμε κάπως με τα εφόδια πουδιαθέτουμε, είναι να ενημερώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε μέσω του Internet. Τέτοια mail πρέπει να γίνονται forwarded.

Παρακαλώ στείλτε το σε όσους μπορείτε. Αυτή η είδηση ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΑΦΤΕΙ επειδή το θέλουν τα συμφέροντα τους.

Δείτε το βίντεο εδώ:

Ο Καλαμπούρης...

Ο Θοδωρής ατένιζε το πέλαγος απ’ την ψηλότερη κορυφή του νησιού. Άφησε τη ματιά του ελεύθερη να πετάξει πάνω απ’ όλα τα νησιά του Αιγαίου και να φτάσει στο χωριό του, το Παλαιοχώρι Καρδίτσας. Είδε το σπίτι του, το βιος και τα χωράφια του έτσι ακριβώς όπως τα άφησε. Είδε και τους γονείς του με τ' αδέλφια του να καταπιάνονται με τις καθημερινές ασχολίες και να τα καταφέρνουν χωρίς τη δική του βοήθεια. Είδε και το κορίτσι του, τον κρυφό του έρωτα, να τον περιμένει να γυρίσει καθισμένη στο κεφαλόσκαλο.
Κι άρχισε να μουρμουρίζει ένα παραπονιάρικο σκοπό της ξενιτειάς, που παίρνει τα παιδιά κι αφήνει σπίτια αδειανά κι ελπίζει να γυρίσει γρήγορα... Αχ! Και να'ταν η ματιά πουλί, ψηλά ν' ανέβει και να φύγει! Να αγκαλιάσει τους δικούς του, να φιλήσει το κορίτσι, να φάει σπιτικό φαΐ, να πέσει να πλαγιάσει...
Βαρούσε ο ήλιος δυνατά κι έκανε να σκουπίσει τον ιδρώτα! Ψέμα! Έκλαιγε ο Θοδωρής και δεν ήθελε να το παραδεχτεί! Ούτε ήθελε να τον δει κανείς! Πού ξανακούστηκε φαντάρος να βάλει τα κλάματα στη σκοπιά! Γύρισε δεξιά, με μέτωπο προς τη χαράδρα - «ουρλιαχτήριο» το λέγαν οι φαντάροι - κι έμπηξε τις φωνές. Ούρλιαξε με την ψυχή του τόσο δυνατά, που τρόμαξαν τα πουλιά κι αφήσαν τις φωλιές τους! Ούρλιαξε για την αδικία να βρίσκεται εκεί, σ' αφιλόξενο τόπο και να φυλάει ένα βουνό! Τι τον ένοιαζε; Δικό του ήταν;
Πολύ μακριά απ’ το κέντρο του νησιού, η μόνη του παρηγοριά ήταν να σκέφτεται το χωριό του και να κάνει όνειρα για το μέλλον. Φανταζόταν τη ζωή του μετά το θητεία του και σχεδίαζε την παραμικρή λεπτομέρεια. Στην αρχή θα ήταν λίγο δύσκολα μέχρι να βρει δουλειά. Σερβιτόρος ήταν πριν πάει φαντάρος και θα τον πάρουν πάλι όταν γυρίσει. Είναι ένα καλό ξεκίνημα. Έχει ποσοστά και φιλοδωρήματα! Ο πατέρας του, βέβαια, έχει κάποιες γνωριμίες και θα προσπαθήσει να μπει στο δημόσιο.
Στη συνέχεια σχεδίαζε το γάμο του στην κεντρική εκκλησία της Καρδίτσας, με πολλούς καλεσμένους και τρικούβερτο γλέντι ως τα ξημερώματα στο χωριό! Έβλεπε τον εαυτό του δίπλα στην αγαπημένη του και χαμογελούσε με τη σκέψη της και μόνο! Αυτοκίνητο, σπίτι, λεφτά, παιδιά - πολλά παιδιά - συμπλήρωναν την ευτυχία του και αν μπορούσατε τώρα να τον δείτε από μια μεριά, το πιο πιθανό είναι να κλονιζόταν η εμπιστοσύνη σας στον ελληνικό στρατό και σ' αυτούς που φυλάνε τα σύνορα της πατρίδας! Σε τέτοια ευδαιμονία βρισκόταν ο Θοδωρής όταν μια αγριοφωνάρα τον... προσγείωσε:
-Καλαμπούρηηης!
Ο Θοδωρής σαν να ξύπνησε από λήθαργο, έπιασε το όπλο του, συγκεντρώθηκε και απάντησε:
- Μάλιστα, κύριε Επιλοχία!
- Ήρθαν τα ώνια από το Τάγμα, νέους! Άσε τη σκοπιά και τράβα μαγειρείααα...!

Καλά τα είπε ο Γιωργάκης...

Έγραψα στο βίντεο την ομιλία του Γιωργάκη στη ΔΕΘ. Ικανοποιήθηκα πολύ από την εισαγωγή του! Κατέγραψε την ελληνική πραγματικότητα ακριβώς όπως είναι! Προβληματίστηκα όμως: Γιατί αυτά τα λόγια τα ακούω εδώ και 40 χρόνια από όλους τους πολιτικούς και όλες τις κυβερνήσεις; Γιατί μου δημιουργούν την εντύπωση ότι κανείς δε νοιάζεται για το λαό; Γιατί εξακολουθούν να με κάνουν να πιστεύω ότι είμαι ένα σκουπίδι; Γιατί δεν φτιάχνει κάτι σε αυτό τον τόπο;

Θανατηφόρο ατύχημα

Έλαβα το παρακάτω e-mail και το δημοσιεύω μήπως ξέρει κάποιος κάτι:

Argyris Paspalas wrote

kalispera se olous, thelw na zitisw mia xari... na proothisete to parakatw minima se osous kserete:

'Stis 13 avgoustou to apogevma 3 me 5, metaxi 78ou - 79ou xiliometrou stn ethniki odo athinwn - lamias egine ena thanatiforo troxaio atixima me ena prasino lancia delta kai ena mavro yamaxa fazer. se afto to atyxima skotothike o odigos tis mixanis, o aderfos mou ... KWSTANTINOS PASPALAS, 30 etwn. Episis apo oti me exoun enimerwsei apo tin troxaia den iparxei KANENAS martiras. Oloi exete aderfia kai mporeitai na katalavetai. to kinito mou einai 6979206490 kai to email mou argyris_paspalas@yahoo.gr... ean iparxei kapoios pou na kserei to otidipote sas parakalw as epikoinonisei mazi mou, apla thelw na mathw...
sas efxaristw poli'
kai esas olous sas efxaristw akoma pio poli.

Έχει γέλιο!

Το ανακάλυψα και έγινα μέλος!
Επισκεφτείτε το!

Αμοργός: Πολυπρόσωπη, πανέμορφη, φιλόξενη!

Οδοιπορικό στο απέραντο γαλάζιο...

Περπατάς στο μονοπάτι που συνδέει τη Λαγκάδα με τα Θολάρια και απολαμβάνεις το μαγευτικό τοπίο για περίπου δύο ώρες. Μαθαίνεις για τα μοναδικά αρωματι­κά και θεραπευτικά βότανα της Αμοργού. Παρακολουθείς την παραδοσιακή παρασκευή του παστελιού. Απολαμβάνεις την παρα­δοσιακή αμοργιανή κουζίνα και φυσικά, επισκέπτεσαι το μοναστήρι της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας. Τρως στο εστιατόριο Λακκί της Αιγιάλης, στην ταβέρνα - ψησταριά «ο Χοντρός» στην παραλία της Αιγιάλης, στην ταβέρνα το «Πανόραμα» στα Θολάρια, στο εστιατόριο «η Καμάρα», στην ταβέρνα «το Λιμάνι της κυ­ρα - Κατίνας», στην ψησταριά του Λεωνίδα στη Χώρα και σε άλλα πολλά. Πού διασκεδάζεις δεν ξέρω. Έπεφτα νωρίς για ύπνο!
Πάντως είναι πανέμορφη! Απολαύστε φωτό:

Βρούτση: Πανδαισία χρωμάτων στα δρομάκια του.

Τα πιο έμπειρα όργανα του νησιού.

Μετά το φαγητό, ο απαραίτητος χορός στα Θολάρια.

Παραθυράκι στη Μονή Χοζοβιώτισσας.

Το ιστορικό και παγκοσμίως γνωστό μοναστήρι της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας, κρέμεται στην κυ­ριολεξία από το βουνό.

Στην πλατεία της Λαγκάδας.

Γραφική γωνιά στη Λαγκάδα.

Το καράβι σαλπάρει.

Κάτω μεριά: Παραδοσιακό σπίτι στην Αρκεσίνη.

Κατάπολα: Το ένα λιμάνι του νησιού, με μεγάλη... περαντζάδα.

Όρμος Αιγιάλης: Το άλλο λιμάνι της Αμοργού. Σφύζει από τουρίστες το καλοκαίρι η παρα­λία της.

Σας έλειψα; Καλώς σας βρίσκω!

Είναι αλήθεια πως απουσίασα καιρό. Εκτός από διάφορα προσωπικά μου που με απορρόφησαν όλο αυτό το διάστημα, είχα αρχίσει να αισθάνομαι σαν υποχρέωση το να γράψω κείμενα και να απαντώ σε διάφορα post και αυτό ήταν που με χαλούσε! Ένιωθα πως έπρεπε να μπω και να γράψω κάτι, ενώ στην πραγματικότητα αισθάνομαι το blog σαν ώρα ξεκούρασης και χαλαρής συνάντησης. Ένιωθα ότι έχανε το ρόλο για τον οποίο γεννήθηκε και αυτό με τρόμαζε! Λίγο πριν αρχίσει η νέα επαγγελματική μου χρονιά, δίνω και πάλι το «παρών», κάνοντας μια νέα αρχή, προσδοκώντας πάντα τα καλύτερα. Λυπάμαι αν σας στενοχώρησα με την απουσία μου και σας ευχαριστώ που με καλούσατε να ξαναγράψω και κρατήσατε επαφή μαζί μου! Φάση ήταν και πέρασε! Να πάνε όλα καλά, αγαπητοί βλογόφιλοι!

Στην πάντα, ρεεε...

Ήγγικεν γαρ η μέρα της μεγάλης εξόδου! Μπουλουκηδόν θα βγούμε, ΕΜΕΙΣ, οι άνθρωποι της πόλης και θα έρθουμε να συναντήσουμε ΕΣΑΣ, τους ανθρώπους της... περιφέρειας! Κι έτσι όπως θα κουβαλάμε όλο μας το άγχος, όλη μας την καταπίεση, αλλά και όλη μας τη λαχτάρα να φύγουμε απ’ την πόλη που μας τρώει και την τρώμε, κάντε μας χώρο να περάσουμε! Δεν ξέρετε ΠΟΣΑ έχουμε στο μυαλό μας! Γιατί, έτσι θα ξεχυθούμε στους δρόμους: σαν το ανθρακικό από μπουκάλι αναψυκτικού... Για να μη την πληρώσετε εσείς και για να περάσουμε όμορφα το Πάσχα, κάντε στην πάντα να περάσουμε!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ και ΚΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, αγαπητοί μου συν - γράφοντες...!

Για... ψυχανάλυση...

Με κάλεσε η αποψη σε blogo-παίγνιδο και είπα να ριλαξάρω λίγο. Ιδού λοιπόν, οι απαντήσεις μου:


-Γιατί κλαις;
Επειδή είμαι κι εγώ άνθρωπος.
- Γιατί δεν κλαις;
Καμιά φορά δεν έχει νόημα πια…
- Πού είναι ο βάλτος;
Μάλλον είναι εκεί που κοιτάω…
- Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Είναι σαν να βρίσκομαι σε πάρτι μασκέ! Δεν μπορώ να τον ξεχωρίσω κι όλο αλλάζει μάσκες!
- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Δεν την συναντώ· είναι μέσα μου…
- Περιφρονείς κάτι;
Τους κόπανους…
- Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Ναι! Ξερά και στακάτα!
- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία των αγοραστών.
- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Η ίδια απάντηση ισχύει κι εδώ.
- Do you remember revolution?
Yes, I do! So what?...
- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Χλωμό…
-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Υποθετική ερώτηση, υποθετική απάντηση: Όχι…
- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Ναι, γιατί όχι;
- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο;
Ποτέ!
- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Αν έλεγα «ναι», θα ερχόσουν μαζί μου;
-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;
Ρε, μανία με τους σκοτωμούς! Όχι, δεν θα αφαιρούσα κανενός τη ζωή! Να δημιουργήσω κι άλλη θέλω!
-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ΄αστέρια;
Δεν έχω σαπισμένα δόντια και ούτε μπορείς να δεις αστέρια σε σαπισμένα δόντια! Τι; Λάθος απάντηση; Ε, τότε, ναι· θα στα έδειχνα, γιατί θα σε αγαπούσα!
- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Άντε πάλι! Στο πηγάδι θα έπεφτα για μπάνιο. Για τίποτε άλλο!

Και τώρα που τελείωσα με την... ψυχανάλυση καλώ με τη σειρά μου (γιατί έτσι πρέπει να γίνει) το «σωμα που χορευει» και τη «Nant». Εμπρός μικρές· ξεκουνηθείτε…

Ε, καλά· μη τρελαίνεσαι...

Πάει λοιπόν ο άνθρωπος στον ΟΑΕΔ. «Έφυγε ο υπάλληλός μου», τους λέει, «και θέλω κάποιον άλλο στη θέση του». Άντε να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις και να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις του υπαλλήλου! Τις έδωσε· μπορούσε κι αλλιώς; Αφού τον είχε προσλάβει με επιδοτούμενο πρόγραμμα και έπρεπε να τον αντικαταστήσει άμεσα. Άρα, γιατί έφυγε, πότε κλπ, κλπ, μήπως και έχει παιχτεί καμιά ατασθαλία... Τέλος πάντων, τα βρήκανε όλα. Εντάξει· κι ο υπάλληλος τη δουλειά του έπρεπε να κάνει. Πάει και στο διπλανό γραφείο για να δηλώσει ότι θέλει νέο άτομο να αναπληρώσει τη θέση. «Έχω εγώ κάποιον δικό μου! Θα τον πάρω κιόλας τώρα στο κινητό». Μωρέ, μπράβο! Άμεση εξυπηρέτηση! Η αίτηση, αίτηση όμως. Μήπως και δεν κάνει ο «γνωστός»... Κι ύστερα, έφυγε. Πάει στην ΕΥΔΑΠ να πληρώσει. Στο γκισέ μια κυρία ήθελε να πληρώσει ένα λογαριασμό που δεν ήταν της ΕΥΔΑΠ. Η ταμίας εκνευρίστηκε που η κυρία δεν καταλάβαινε τι της έλεγε και επέμενε να πληρώσει εκεί! Της φώναζε, ώσπου στο τέλος έσπασαν τα νεύρα όλων και έφυγε! Και ο άλλος ο κυριούλης που ήθελε να πληρώσει με δύο δεκάρικα ένα λογαριασμό 60 ευρώ, που πήγαινε; Δεν έβλεπε ότι δεν ήταν πενηντάρικο το ένα; Για να σπάσει τα νεύρα του άλλου ταμία πήγε; Πω, πω τι άκουσε! Φοβισμένος πήγε και ο δικός μας άνθρωπος να πληρώσει όταν ήρθε η σειρά του, μη τυχόν και ξεσπάσουν πάνω του όλοι οι «πίσω απ΄τον γκισέ». Αλλά, όλα πήγαν καλά. Κι ύστερα έφυγε ευχαριστημένος. Πήγε στην τράπεζα όπου είχε ζητήσει κωδικό για e-banking. Και αφού περίμενε σε λάθος υπάλληλο - όπως του είπαν μετά - του εξήγησαν με καχύποπτο ύφος πως δε γίνεται να έχει τέτοιο λογαριασμό και να θέλει και e-banking! «Μα, αφού έκανα αίτηση και ήρθαν οι κωδικοί μου», ψέλλισε. Το ύφος του υπαλλήλου πάνω απ’ τα γυαλιά ήταν αποστωμοτικό! Έπεσε και το σύστημα εκείνη την ώρα που έψαχνε ο υπάλληλος και βρήκε αφορμή να φύγει σαν κλέφτης! «Ουφ! Γλίτωσα και σήμερα...», μονολογούσε στο δρόμο και τον κοίταζαν οι περαστικοί...

Ο γέρος... στα γερόντια!

Η αλήθεια είναι πως το ύφος μου ήταν πολύ καχύποπτο όταν μου πρότειναν να πάμε να δούμε τους Παπακωνσταντίνου, Μαχαιρίτσα, Ζουγανέλη, Μπουλά και Σταρόβα. Κι αυτό γιατί μου φάνηκε παράξενο το σχήμα και δεν μπορούσα να καταλάβω τι αποτέλεσμα θα έβγαινε από αυτή τη συνεργασία.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν είμαι θαμώνας κανενός νυχτομάγαζου και επομένως δεν γνωρίζω ούτε το πρόγραμμά τους ούτε και κριτική γι αυτά μπορώ να κάνω. Όχι ότι δεν έχω πάει κατά καιρούς, αλλά να, πως το λένε; Δεν είμαι ’γω για τέτοια!
Πήγα όμως· και έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος! Δεν το περίμενα! Γι αυτό και έβγαλα φωτό για να τις μοιραστώ μαζί σας. Στην τελευταία φωτό, με πήραν χαμπάρι ότι ήμουν εκεί και με χαιρετάνε! Είναι πολύ κουραστικό, ρε παιδιά, να είσαι πασίγνωστος! Δεν μπορώ να πάω κάπου που να μη με αναγνωρίσουν και να μη μου μιλήσουν! Αμάν!

Πες μου που είσαι και τι κάνεις...

Μετά από τα χιλιάδες e-mails των φανατικών αναγνωστών μου σε όλο τον κόσμο, αποφάσισα να ξαναγράψω! Δεν μου πάει να αφήνω τον κόσμο στο σκοτάδι, όπως έκαναν οι δημοσιογράφοι και δεν μάθαμε τίποτα νεώτερο για δύο ολόκληρες μέρες! (Θεέ μου, ησύχασε το κεφαλάκι μου!).

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, την Καθαρή Δευτέρα πήγαμε στο Καβούρι με την οικογένεια για να πετάξουμε τον πατροπαράδοτο χαρταετό. Με λαγάνες, χαλβά, ελιές και ταραμοσαλάτα, αναπνεύσαμε καθαρό αέρα (ευτυχώς που δεν είχε αρχίσει η απεργία ΠΟΕ - ΟΤΑ).

Ο χαρταετός μου πήγε ψηλότερα απ’ όλους και τα παιδιά μου θαύμαζαν τον δεξιοτέχνη μπαμπά τους (τα ίδια δεν πολυενδιαφέρονται· συνηθίζουν να λένε: «μπαμπά, να σε πάμε να πετάξεις αετό φέτος;» Όσπου ξαφνικά, κάποιος ζηλιάρης χαρταετο-χειριστής, που νόμισε ότι ήταν καλύτερός μου, έκανε να με ξεπεράσει! ΣΦΑΛΜΑ! Σφάλμα του μεγάλο, γιατί δεν τον άφηνα. Και τελικά, έπεσε πάνω μου και έμπλεξε την ουρά του στην καλούμπα μου. Κοινώς, κρεμάστηκε!

Τότε, οδήγησα τον χαρταετό μου επιδέξια μακριά από τις κολόνες της ΔΕΗ (για να μη πουν ότι έφταιγα εγώ και ξεσπάσει καμιά απεργία για... γέρου πήδημα· που’ν’το, που’ν’το...). Αλλά, η μοίρα είναι σκληρή με τους τολμηρούς! Ζηλεύει! Κι έτσι, χάθηκε ο αετός μου και φέτος! Αλλά, δεν το έβαλα κάτω. Μαζί με τα παιδιά μου οργώσαμε όλο το Καβούρι ώσπου τελικά βρήκαμε ένα άλλο αετό που είχε χάσει κάποιος άλλος και είχε μια γοργόνα στη μέση. Χάλια, αλλά άρεσε στη μικρή μου κόρη. Τον πήραμε ως λάφυρο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Εύχομαι του χρόνου να πάνε όλα πολύ καλύτερα και να τους νικήσω όλους.

Αμέ!

Γεια σου ψιλικατζού...

Για το μόνο που χαίρομαι «ψιλικατζού» είναι ότι έφτασες κάπου και ικανοποιήθηκες κατά κάποιο τρόπο. Κατά τα άλλα λυπάμαι γιατί και καλή γραφή έχεις και άποψη και άλλα...

Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και «μιλήσαμε» και σου εύχομαι να πάνε όλα καλά σε ό,τι κάνεις...

Αν περάσεις το Κατσούνι, πίσω δεν γυρίζεις...

Το όνομά της είναι παρεξηγημένο. Δύσκολα θα ξεκινήσει κανείς να πάει για διακοπές στη Λέρο. Στο πρώτο μου ταξίδι σχεδόν φοβόμουν! Έχω όμως, πάνω από τέσσερα χρόνια που πηγαίνω τρεις τουλάχιστον φορές το χρόνο και ησυχάζω!

Η Λέρος αναπτύσσεται. Οι κάτοικοι αναζητούν το καλύτερο και γίνονται καλύτεροι επαγγελματίες σε όλα τα επαγγέλματα και ειδικά στα τουριστικά. Δεν λείπει τίποτε απ’ το νησί. Και για έναν γέρο της ηλικίας μου αποτελεί μοναδικό ησυχαστήριο! Μένω στο 5 αστέρων ξενοδοχείο και όταν βαρεθώ, πάω μπαρότσαρκα!

Να πάτε. Θα βρείτε τα πάντα, ένα κλικ πιο πίσω από τα άλλα πιο... προχωρημένα νησιά! Και αυτό είναι που με μαγνητίζει! Είναι υπέροχη...

Όσο για το Κατσούνι, αυτό είναι το ακρωτήρι της όπου το πλοίο στρίβει για να μπει στο δεύτερο καλύτερο φυσικό λιμάνι της Μεσογείου μετά τη Μάλτα: το διατηρητέο Λακκί!

Λεζάντες:

Φωτο 1: Το γραφικό ψαροχώρι Παντέλι.

Φωτο 2: Στο βάθος το Κάστρο με την Παναγιά του.

Φωτο 3: Μύλος μέσα στη θάλασσα.

Φωτο 4: Το γραφικό λιμάνι της Αγίας Μαρινας.

Αυτό το blog, είναι δικό μου και δικό σου...

Καλά, να δεχτώ ότι δεν είμαι blogger (με την έννοια ότι είμαι νέος εδώ μέσα), αν όμως αντιληφθώ, ότι αυτό το blog δεν έχει ιδιοκτήτη, θα πεθάνω!
Εντάξει, είναι της google, αλλά εγώ δεν το έφτιαξα; Σε ποιον ανήκει;

Ρε, μήπως δεν καταλαβαίνω τίποτα; Μπας κι έχω χάσει τη μπάλλα;

..παίγνιον διαδικτυακόν...

Αντιγράφω από τον monahikoslikos που... αντέγραψε από την magica:

Η ιδέα του page 123 book meme έχει ξεκινήσει από το εξωτερικό και ορίζει τα εξής:
1. Πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή.
2. Το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο που είναι κοντά μας και έχει τουλάχιστον 123 σελίδες).
3. Βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση.
4. Αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη.
5. Βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι.

Βρίσκομαι σε νησιώτικο internet cafe. θέλω να είμαι συνεπής και αμέσως να παίξω. Γι αυτό, αντιγράφω από το πρώτο περιοδικό που βρήκα μπροστά μου (δεν υπάρχουν βιβλία σε internet cafe, εκτός ίσως από κανένα εγχειρίδιο για bloggers): Ο τίτλος του είναι FREE και στη σελ 123 κλπ, κλπ γράφει:

της hellas on line με μοναδικά προνόμια, όπως:
* Πολύ γρήγορο ADSL internet έως 24 Mbps
* Δωρεάν ενεργοποίηση

Όσο για τους 5 ατυχείς που θα μπορούσα να χώσω, με πρόλαβε πάλι η αποψη και πήρε αυτούς που γνωρίζω. Αυτό είναι το τίμημα των χαμηλής εμβέλειας δημοσίων σχέσεων. Ή, του να είσαι νέος! Ψάρακας, πως το λέτε εσείς στο χωριό σας; Γι αυτό, περιμένω από τους επισκέπτες μου την εθελοντική τους προσφορά!
Θα δώσω δε και ένα κίνητρο για την επίτευξη του σκοπού μου: Στου τζιτζικομέρμηγκα κερασμένα όλα από μένα για τους πρώτους πέντε που θα αποδεχτούν την πρόκληση!
Άντε, καλή συνέχεια...

Πάμε... νησιώτικα!

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου, 21.30, σας περιμένω στο ΑΡΜΕΝΑΚΙ στην Πειραιώς, στον ετήσιο χορό του Συνδέσμου Αμοργίνων. Θα είμαι εκεί και θα χορεύω μέχρι πρωίας. Ελάτε να γνωριστούμε... Λύκε, αν κάνεις κέφι, έλα! Θα έχει και ψημένο ρακόμελο τοπικό! Ε, φυσικά και κατάγομαι από την Αμοργό!

Να 'σαι ο εαυτός σου... (;)

Σοβαρέψου, ρε! Ολόκληρος άντρας έγινες! Τι μαλακίες είναι αυτές που κάνεις;

Τ΄ άκουγα αυτά και προσπαθούσα ο κακομοίρης να βρω την κατάλληλη... πόζα! Γιατί, πως να φαίνεσαι σοβαρός ενώ στ' αλήθεια δεν είσαι; Έτσι, καλλιέργησα την ηθοποιϊα σε υπέρτατο βαθμό και προσπαθούσα να πείσω τον πατέρα μου και τους φίλους μου ότι ήμουν σοβαρός! Ναι, κοινωνία, είμαι αντάξιός σου πια! Στα 14 χρόνια μου είμαι πια σοβαρός και μπορώ να συνδιαλλαγώ με τα υπόλοιπα μέλη σου και να ανταλλάξουμε απόψεις και... και... και... Επιτέλους, ας μη ντρέπεται ο πατέρας μου για μένα και ας πάψει να με κοιτάζει με εκείνο το απαξιωτικό βλέμμα, που καλύτερα να ανοίξει η γη να με καταπιεί...

Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, αλλά το χούι, χούι! Ο πατέρας μου εξακολουθεί να με αντιμετωπίζει ως παιδάκι και να αμφισβητεί τις πράξεις και τις αποφάσεις μου. Αλλά, τα χρόνια πέρασαν και για μένα: η σοφία όλου του κόσμου ήρθε και εγκαταστάθηκε στο κεφάλι μου και κατάλαβα ότι ο πατέρας μου έτσι είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει (το΄χω το ψώνιο, το'χω!). Γιατί; Μήπως θα αλλάξει ο monahikoslikos ή η αποψη; Αποκλείεται! Το γράφει κιόλας σε κάποιο ποστάκιόν του, αυτό που όλοι ξέρουμε: «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλί του, μήτε την γνώμην άλλαξε, μήτε την κεφαλή του!» Έτσι είμαστε όλοι οι άνθρωποι. ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ, ρε παιδί μου. Δεν αλάζουμε! Μπααα...

Παραληρήματος συνέχεια:

Έγινα λοιπόν, μεγάλος ηθοποιός. Ο Κουν δεν με ανακάλυψε, γιατί είμαι και πολύ ντροπαλός και δεν έκανα δημόσιες εμφανίσεις. Τώρα, τα χρόνια πέρασαν και ο κύκλος αυτός θεωρώ πως έκλεισε για μένα, οπότε... τέλος!

Μου 'μεινε όμως το κουσούρι: Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί, αγανακτισμένοι, ολοκλήρωναν τη συζήτηση μαζί μου, κάπως έτσι: «Δεν καταλαβαίνω πότε μιλάς σοβαρά και πότε κάνεις πλάκα»! Εγώ, βέβαια, καμάρωνα που οι άλλοι δυσκολεύονταν και που εγώ δεν κατέβαλλα καμμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να το καταφέρω αυτό! Και το διασκέδαζα, παρόλο που κάποιες φορές είχαν δημιουργηθεί παρεξηγήσεις και έπρεπε να διακιολογήσω τα αδικαιολόγητα! Είμαι όμως, καλό παιδί και όλα μέλι - γάλα...

Είχα πάρει απόφαση λοιπόν, ότι αυτός είμαι εγώ και σε όποιον αρέσει! Αφού, δεν μπορούσα να σταματήσω να το κάνω αυτό που μπερδεύει τους γύρω μου. Προσπάθησα, μα δεν γινόταν. Και έπειτα ήρθε και το εγωιστικό: Γιατί εσύ προσπαθείς να τα βάλεις με τον εαυτό σου, ενώ οι άλλοι αδιαφορούν και δεν θα έκαναν κάτι παρόμοιο για σένα; Κι έτσι, παραιτήθηκα: Σ' όποιον αρέσουμε, είπα. Στο φινάλε, ήξερα ότι δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα ενοχλούσε οποιονδήποτε! Συνεπώς, το ύφος μου δεν είναι πονηρό ή ψεύτικο!

Μέχρι που ήρθε η βλογοφίλη μου η αποψη και μου έγραψε: «Δεν μπορώ να καταλάβω πότε μιλάς σοβαρά και πότε κάνεις πλάκα!»

ΚΟΚΑΛΟ εγώ! Διάβαζα το μέιλ και τα μυωπικά μάτια μου όρμησαν και κόλλησαν πάνω στην οθόνη! Βλέπω καλά; Τι διάλο; Αφού, ούτε με ξέρει (ή μήπως με ξέρει; μη τρελαθούμε τώρα!), ούτε μιλάμε στο τηλέφωνο. Δηλαδή, δεν με έχει ακούσει να μιλώ, ούτε έχει δει το ύφος μου. Πέρασε η «αρρώστια» μου και στο internet; Προσοχή, αγαπητοί μου συν-βλόγκερς: Μακριά από αυτή την ίωση! Κλείστε αμέσως αυτή τη σελίδα! Αντιβίωση δεν υπάρχει!

Όχι, δείτε σας παρακαλώ τις σελίδες μας. Γράφουμε κάτι σοβαρό και μετά μπαίνουμε από κάτω, μιλάμε μεταξύ μας και το κάνουμε πουτ@ν@!

Σοβαρότης μηδέν...! Σκ@τ@ στα μούτρα μου! Ήθελα να φτιάξω και τα alla logia για να είναι το σοβαρό κομμάτι μου! Αφού, δεν το 'χω, ρε γαμώτο. Ήρθαν και οι άλλοι δύο και έδεσε το γλυκό...

Υ.Γ.: Ήθελα να δείξω στον πατέρα μου ότι επιτέλους σοβαρεύτηκα και ήθελα να του δείξω το βλογ! Πάω να τον φωνάξω τώρα. Μη γράψετε για μισή ωρίτσα, έτσι να κρατήσουμε ένα επίπεδο...

Α βα βα...

Χθες το βράδυ μια φαεινή ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου, που την επεξεργάζομαι όλη μέρα και τελικά αποφάσισα να τη δημοσιεύσω:
Μετά τις χθεσινοβραδινές ειδήσεις συνειδητοποίησα ότι αν θέλεις και να πιάσεις την «καλή» και να την βγάλεις «καθαρή» πρέπει να κάνεις μια πολύ μεγάλη λαμογιά! Γιατί, αν κάνεις κάτι μικρό και άρα, πας να «φας» μόνος σου, θεωρείσαι «ψιλικατζής» απ’ το κύκλωμα και θα σε φάνε πριν πεις «κιχ»! Και το λέω αυτό μετά βεβαιότητας γιατί νιώθω ότι αποκρυπτογράφησα πια τη διαδικασία και αισθάνομαι έτοιμος να το κάνω κι εγώ!
Τι χρειάζομαι λοιπόν;
1. Δημοσιογράφους
2. Πολιτικούς
3. Νομικούς
4. Αστυνομικούς
5. Υπηρεσιακούς
Δηλαδή, εκπροσώπους από τις 3+1 εξουσίες και δημόσιους υπαλλήλους για τα διαδικαστικά. Αυτή είναι η συνταγή, αγαπητοί μου! Κι όσο πιο πολλοί συμμετέχουν, τόσο πιο όμορφα δένει το φαγητό, τόσο πιο πολύ γίνεται, τόσο πιο καθαροί θα είμαστε και σίγουρα δεν θα μας πιάσουν ποτέ!
Γιατί το ξέρουν όλοι καλά: Δεν μπορείς να φας μόνος σου! Μόνο με… συνεργασία θα μπορέσεις να κάνεις την καλή! Μόνο αν φάνε πολλοί θα φάμε όλοι και μάλιστα θα φάμε και θα είμαστε και σίγουροι ότι όλα θα πάνε κατ’ ευχήν και δεν πρόκειται να σπάσει ο δεσμός… χρήματος που μας ενώνει ποτέ! Άσε που άλλοι θα την πληρώσουν αν μαθευτεί κάτι και εμείς θα βγούμε… λάδι!
Βάλτε λοιπόν, τον αριθμό των ατόμων από κάθε… συστατικό που χρειαζόμαστε και πάμε να… μαγειρέψουμε μαζί! Πάμε! Εγώ θα είμαι ο πρώτος. Γιατί, δεν θυμάμαι αν σας το είπα, αλλά είμαι δημοσιογράφος (καμιά φορά - όπως και τώρα - ντρέπομαι που το λέω και – πολύ περισσότερο – ντρέπομαι που είμαι!).
Οι υπόλοιποι που έχετε τα παραπάνω… χαρίσματα, θέστε υποψηφιότητα για τη συμμετοχή σας και πάμε να φτιάξουμε τη νέα ομάδα που θα φάει ό,τι απέμεινε… (οι πληροφορίες μου λένε ότι είναι πολλά...)

Τέλος.. γκάλοπ...

Και η δεύτερη ψηφοφορία που είχα ανεβάσει για λίγες μέρες, έληξε. Οφείλω να ομολογήσω ότι και αυτή στέφθηκε με επιτυχία αφού, κατέθεσαν την άποψή τους 7 παρακαλώ, άτομα που επισκέφθηκαν το blog μου (!). Δηλαδή, ανέβηκαν κατά 50% σχεδόν οι επισκέψεις μου! Ουάου! Αισθάνομαι βαριά την υποχρέωση να δημοσιεύσω τα αποτελέσματα, ώστε να μη χαθούν και αυτά στο βάθος του χρόνου!

Έθεσα την εξής ερώτηση:

Τι ζητούν οι άντρες απ’ τις γυναίκες; Οι ψηφοφόροι απάντησαν ως εξής:

Αγάπη: 2

Μακάρι να ΄ξεραν: 5

Τα πάντα: 0

Χρήμα: 0

Δόξα: 0

Μπορείτε τώρα να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα τόσο για την αληθοφάνεια των απαντήσεων, όσο και για την... πρόθεση ψήφου και να απαντήσετε στις εξής ερωτήσεις με επιχειρήματα;

α. Πόσοι άντρες απάντησαν και πόσες γυναίκες;

β. Πόσοι είπαν την αλήθεια;

γ. Άλλη ερώτηση που δεν... κατέω!

Υ.Γ.1: Πληθώρα δε, αναγνωστών μου (!) απάντησαν εμμέσως στο γκάλοπ, αφού άφησαν την άποψή τους στο προηγούμενο κείμενό μου. Οπότε, διαβάστε και το προηγούμενο και ελπίζω κάποτε να βγάλουμε νόημα για τις σχέσεις των δύο φύλων μεταξύ τους!
Υ.Γ.2: Εγώ πάντως, δεν πρόκειται να αλλάξω άποψη! Λόγω ηλικίας… Για τους νεότερους νοιάζομαι!

Νέο γκάλοπ

Η ψηφοφορία που είχα ανεβάσει για λίγες μέρες, έληξε. Οφείλω να ομολογήσω ότι στέφθηκε με επιτυχία αφού, κατέθεσαν την άποψή τους 5 στους 5 που επισκέφθηκαν το blog μου (!). Αισθάνομαι την υποχρέωση να δημοσιεύσω τα αποτελέσματα, ώστε να μη χαθούν στο βάθος του χρόνου!
Έθεσα την εξής ερώτηση: Τι ζητούν οι γυναίκες από τους άντρες;
Οι ψηφοφόροι απάντησαν ως εξής:
Αγάπη: 2
Μακάρι να ΄ξεραν: 2
Τα πάντα: 1
Χρήμα: 0
Δόξα: 0
1. Μπορείτε τώρα να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα τόσο για την αληθοφάνεα των απαντήσεων, όσο και για την... πρόθεση ψήφου και να απαντήσετε στις εξής ερωτήσεις με επιχειρήματα;
α. Πόσοι άντρες απάντησαν και πόσες γυναίκες;
β. Πόσοι είπαν την αλήθεια;
γ. Άλλη ερώτηση που δεν... κατέω!
2. Για να είμαι ακριβοδίκαιος, δημοσιεύω σήμερα νέο γκάλοπ με την αντίστροφη ερώτηση και σας καλώ να απαντήσετε: Τι ζητούν οι άντρες απ’ τις γυναίκες ;
Υ.Γ. Για να προλάβω ενδεχομένως αυτονόητη ερώτηση: Εσκεμμένα δεν δημοσίευσα ούτε και δημοσιεύω πιθανή 6η απάντηση «sex», επειδή θέλω να κρατήσω ένα επίπεδο... Μπορείτε - αν θέλετε - να θεωρήσετε ότι εμπεριέχεται στη λέξη «αγάπη».

Γέρος εδώ... γέρος εκεί...

Κόντεψα να φάω ξύλο. Ναι, από κάποιους που διαβάζουν gero! Το σκέφτηκα· το σκέφτηκα πολύ. Προβληματίστηκα και αποφάσισα: ναι, έχουν δίκιο! Στο εξής, όποιος θέλει να βλέπει τα «κομμάτια» μου, θα μπορεί εδώ (δηλαδή, θα το παίζω σε δύο ταμπλό! :-)
Με όλη μου την αγάπη...

Ήταν όλοι τους εκεί...

Έχω πολλούς συγγε­νείς, φίλους και γνω­στούς σ' αυτή την «πό­λη»· σε κάθε δρομάκι της. Μ’ αρέσει να τρι­γυρνώ στα σοκάκια της - τ´ άναρχα δομημένα - και να τους βλέπω, να τους συναντώ· καμιά φο­ρά μόνο για μια «καλη­μέρα», άλλοτε πάλι για ολιγόωρη κουβεντούλα.
Εκείνοι δεν απουσιά­ζουν ποτέ! Το σπουδαιό­τερο είναι πως δεν χρειάζεται να τους τηλεφωνήσω για να τους επισκεφτώ - πάω όποτε θέλω εγώ - για­τί είναι πάντα εκεί να με υποδεχτούν. Μόνο που δε μου μιλάνε - μάλλον προσπαθούν, αλλά δεν μπορώ να τους ακούσω!
Ανεβαίνω, κατεβαίνω, στρίβω, χάνομαι, περιπλα­νιέμαι στα στενά δρομάκια της και ολοένα ανακα­λύπτω νέα πρόσωπα: «κι εσείς εδώ; πότε ήρθατε;»
Αρχίζω πάντα εγώ την κουβέντα. Λέω, λέω, λέω... μέχρι να κουραστώ - μέχρι να ξαλαφρώσω, μέχρι να τα πω όλα και να συγκινηθώ - μέχρι να φύγω. Εί­ναι ένα είδος ψυχανάλυσης... Και με ακούνε προ­σεκτικά, έτσι όπως με άκουγαν από τότε που με γνώρισαν. Κι αν υπήρξαν κάποιοι που δεν είχαν δώσει το ανάλογο ενδιαφέρον στα λεγόμενα μου, ε... τώρα που με γνώρισαν καλύτερα, είναι προσε­κτικότεροι. Με αυτό τον τρόπο παρηγοριέμαι...
Είναι σαν στρατιωτικό προσκλητήριο. Τους επι­σκέπτομαι και χαίρομαι που τους βλέπω όλους ό­πως ακριβώς ήταν την πρώτη μέρα της γνωριμίας μας. Ίδιοι και απαράλλαχτοι, λες και δεν πέρασε μέρα από πάνω τους! Ούτε κι εγώ άλλαξα. Αν εξαι­ρέσεις τις λίγες άσπρες τρίχες στα μαλλιά που επι­μένουν να... πολλαπλασιάζονται, κατά τα άλλα πα­ραμένω ίδιος. Τελευταία μάλιστα, νιώθω πως μι­λάω περίπου σαν τον παππού μου! Αυτό μου λέει σ' αυτές τις «συναντήσεις» που σας εκμυστηρεύο­μαι, ότι δηλαδή μιλάω σαν εκείνον (ίσως αυτό να είναι σημάδι ωριμότητας ή... γήρανσης). Δεν μου απαντάει πάντα - επειδή ήταν ανέκαθεν τσιγγούνης στα λόγια - μου μιλάνε όμως οι υπόλοι­ποι και περνά η ώρα της επίσκεψης...
Έπειτα, όταν κουραστώ να περιπλανιέμαι στους δρόμους της, όταν οι συζητήσεις ολοκληρω­θούν, τους αποχαιρετώ και παίρνω το δρόμο της ε­πιστροφής, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για κάποια άλλη στιγμή. Κι ενώ εκείνοι λυπούνται που φεύγω και τους αφήνω στη μοναξιά τους, εγώ χαί­ρομαι επειδή αισθάνομαι πολύτιμος που θέλουν την παρέα μου! «Θα ξανάρθω...»
Κι έτσι όπως έχω βρει τους συμμαθητές μου και έχουμε βγει για φαγητό ή ποτό, για να θυμηθούμε τα παλιά, έτσι θέλω να τους καλέσω και όλους αυ­τούς τους συγγενείς, φίλους και γνωστούς, για να κάνουμε ένα ξεχωριστό πάρτι για όλους! Εκείνοι βέβαια, με έχουν προσκαλέσει και με περιμένουν αλλά εγώ έχω τόσες δουλειές και τόσες υποχρεώ­σεις που δεν προλαβαίνω αυτό τον καιρό.
Κάποια μέρα όμως θα πάω - όχι πια σαν επισκέ­πτης - και τότε θα κάνουμε την καλύτερη ανασκό­πηση...

Τι ψάχνουμε;

Με δυσκολία μπορού­σε κανείς να διακρίνει το εξοχικό σπίτι του φίλου μου. Χτισμένο σε «στρα­τηγικό» σημείο, σε μια α­πότομη πλαγιά του Ομα­λού, ανάμεσα σε πανύ­ψηλα αιωνόβια δέντρα, ήταν η τέλεια κρυψώνα για όποιον ήθελε να ξε­φύγει από οτιδήποτε τον κυνηγά!
Κανείς δεν τολμούσε να σκεφτεί καν να στρέ­ψει το βλέμμα του προς εκείνη τη μεριά! Ούτε λόγος, βέβαια, για να υ­ποψιαστεί πως υπήρχε πιθανότητα να μένουν άν­θρωποι σ’ εκείνο το μέρος! Μόνο εκείνος μπορού­σε να δει τα πάντα από κει! Είκοσι μέρες διαμονής σε ένα τέτοιο σημείο ήταν το καλύτερο φάρμακο!
Ήταν ένα πέτρινο διώροφο σπίτι, παραδοσιακής γιαννιώτικης τεχνοτροπίας, με κατώι. Με μια τερά­στια βεράντα - σα γήπεδο - και θέα μέχρι την Αφρι­κή! Και το σπουδαιότερο: Μόλις 25 χιλιόμετρα το χώριζαν από τον πολιτισμό! Σε μισή ωρίτσα βρισκό­σουν σε μια πεντακάθαρη και τεράστια παραλία, μαζί με αναρίθμητους αγχωμένους κατοίκους της μεγαλούπολης που έψαχναν - για άλλη μια φορά - το κάτι άλλο, το διαφορετικό, που θα φόρτιζε τις μπαταρίες τους μέχρι τον επόμενο Αύγουστο.
Ήμουν «εκτός δικτύου» - στην κυριολεξία - και το απολάμβανα! Κι αν ο φίλος μου δεν είχε φροντίσει να έχει σταθερό τηλέφωνο, σίγουρα θα είχαν κινη­τοποιηθεί τα σώματα ασφαλείας και οι εκπομπές της τηλεόρασης για να με εντοπίσουν!
Δεν άντεχα τόσο καθαρό αέρα! Ένιωθα το οξυ­γόνο να καίει τα πνευμόνια μου και προσπαθούσα να μην αναπνέω!
Σκεπαζόμουν με κουβέρτα το βράδυ για να κοι­μηθώ (στην Αθήνα ήταν καύσωνας!). Κρύωνα! Ξύ­πναγα στις 5.00 το πρωί! Έφτιαχνα καφέ ελληνικό, χωρίς ζάχαρη, βαρύ, σε φλυτζανάκι «της γιαγιάς», με λεπτοκαμωμένο χεράκι και ζωγραφισμένο από χέρι καλλιτέχνη που δε ζει πια, λεπτεπίλεπτο, χαρι­τωμένο, παλιομοδίτικο, παραδοσιακό, με ασορτί πιατάκι και δίπλα ένα ποτήρι κρυστάλλινο νερό, κα­τευθείαν από πηγή που - εντελώς συμπτωματικά -ήταν δίπλα στο σπίτι.
Και αγνάντευα τη θάλασσα. Όσο έφτανε το μάτι μου. Μετρούσα τα πλοία και έβαζα στοίχημα με το φίλο μου, πότε θα περάσει το επόμενο. Μια μέρα είδαμε και μια φρεγάτα. Σταμάτησε, κάτι κοιτού­σαν στο βυθό οι ναύτες, δεν καταλάβαμε. Έφυγε όπως ήρθε...
Παίζαμε χαρτιά και επιτραπέζια παιγνίδια. Άλλοτε λύναμε σταυρόλεξα και άλλοτε διαβάζαμε βιβλία. Άλλοτε πάλι, συζητούσαμε και ανταλλάσσαμε από­ψεις. Απορούσαμε με τα προβλήματα, δίναμε λύ­σεις σαν ειδήμονες και καταστρώναμε σχέδια. Με­γάλα και μικρά.
Έκανα όνειρα, μεγάλα όνειρα, σαν την τεράστια βεράντα του σπιτιού και δε σκεφτόμουν τίποτε άλ­λο. Μόνο ονειρευόμουν. Σαν ύστατη προσπάθεια να διώξω τον εφιάλτη της επιστροφής.
Επειδή, απλούστατα, εκεί τα όνειρα δεν έχουν ό­ρια - στην Αθήνα για να ονειρεύεσαι πια, πρέπει να έ­χεις δίπλα σου τον λογιστή και τον δικηγόρο σου...

Καλή χρονιά!

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι καθυστερημένα κάνω την «επίσημη πρώτη» της νέας χρονιάς. Άλλος θα μπορούσε να πει ότι κάλλιο αργά παρά ποτέ. Και επειδή δεν ξέρω άλλες παροιμίες, αντιπαρέρχομαι οποιοδήποτε σχόλιο (τι να κάνουμε; δε μπορούσα νωρίτερα) και ξεκινώ σήμερα με κέφι και όρεξη κλπ, κλπ... Καλή χρονιά σε όλους και οι επιθυμίες σας ευχές μου...